Tot rust
Op moment van schrijven ben ik net weer op Texel na anderhalve week op vakantie te zijn geweest. De examens zitten erop, dus dat is de perfecte gelegenheid om even lekker je hoofd leeg te maken in het buitenland. Voor mij betekende dat lekker vertoeven onder de Egyptische zon. Een paar duizend kilometer van Texel verwijderd, maar ook in Egypte was er geen gebrek aan Duitse toeristen. Zo voelde ik me toch een beetje thuis. Als je daarnaast ook nog eens tegen mede-Texelaars aanloopt op je resort besef je wel weer hoe klein de wereld is.
Ik kan jullie verzekeren: dat "je hoofd leegmaken" is wel gelukt. Toen ik, met iets minder dan 40 graden, in de zon, met een cocktail, langs het zwembad zat, werden de gedachten aan het zweten in de examenzaal steeds minder. Geen haar op mijn hoofd die op dat moment nog dacht aan het ontstaan van de Nederlandse Republiek bij geschiedenis, winstmaximalisatie bij economie of het berekenen van de afgeleide bij wiskunde. De weken rond het examen zijn (voor de meeste leerlingen) hard werken, en ook ik heb er aan moeten geloven. Het zijn niet de allerleukste weken uit mijn leven geweest, maar ik heb het overleefd.
Als je dacht dat alle spannende moment nu achter de rug waren, valt dat even vies tegen. Het allerspannendste moment komt nog, in de vorm van het beruchte telefoontje. Woensdag worden alle examen-leerlingen gebeld. Is het je coach die je belt, dan kun je je definitief gaan opmaken voor het studentenleven. Is het echter de teamleider die belt, is het waarschijnlijk minder vrolijk.
Ook voor mij is het natuurlijk nog spannend. Elke keer als ik denk aan hoe dichtbij de dag van het telefoontje is, voel ik de spanning weer opkomen. Ben ik geslaagd, wordt het een herkansing of ben ik in één keer gezakt? We zullen het woensdag weten. Tot die tijd denk ik maar dat ik er nu toch niks meer aan kan veranderen, dat is al een rustgevende gedachte op zich.
Jeffrey Eelman