Achter de schermen
Verbouwing
Het Polderhuis waarin wij werken is een stijlvol gebouw. Maar ook wat gehorig. Daar genieten we volop van sinds het inpandige woonhuis wordt verbouwd. Boven, onder en naast horen we hoe wordt gezaagd, geslepen, gejekkerd, gehamerd en wat al niet meer. De kalk van het plafond, soms de stroom er af en water dat naar beneden lekt.
Op momenten dat mijn concentratie daar onder lijdt, denk ik aan de wijze woorden van mijn moeder, na een zware dag in de bollen. "Kiend, wees blij dat je werk hebt." Zo was het vroeger, maar de tijden zijn veranderd, tegenwoordig is eerder het omgekeerde het geval. Je mag blij zijn dat je mensen hebt die werk voor je willen doen. Het tekort aan menskrachten heerst alom. In de bouw, de installatiewereld en er is onlangs zelfs een opleiding gestart om in het tekort aan fietsenmakers te voorzien.
Gisteren sprak ik een Texelse die binnenkort haar nieuwe huis hoopt te betrekken. Maar de Texelse schilder die ze had gevraagd, moest haar teleurstellen. Hij had niet genoeg personeel om het werk uit te voeren. Nu laat ze het via-via door Polen schilderen. "Ach, ze zijn goed te verstaan en leveren prima werk."
De rij overkantse busjes en ander vervoer van bouwers en andere bedrijven die 's morgens van de boot rijdt om hier te werken, is indrukwekkend. De ZZP'er die het huis van mevrouw metselde kwam uit Bolsward. Hij tufte elke dag op en neer om hier te metselen.
In de horeca is het niet anders. Het enorme tekort aan koks, bedienend en ander personeel is inmiddels landelijk nieuws. Een strandpaviljoen dat maar een dag in de week sluit en ik hoor verhalen van restaurantgasten die lang op hun beurt moeten wachten. Texelaars zijn wel inventief. Een kok heeft zijn gepensioneerde vader zover gekregen dat hij in de bediening helpt.
Maar we gaan steeds later met pensioen, ik weet niet of een jong stelletje het straks leuk vindt de bestelling te schreeuwen in het gehoorapparaat van een gekromde Texelaar die met rollator de tent rond gaat. Wellicht lopen er tegen die tijd robots rond. Die worden steeds slimmer en praten straks misschien dialect. Na de import-Texelaar de n(i)et echte Tesselaar.
Luchtfietserij? Hoe het ook zij, het inmiddels vertrouwde geluid van de bouwers in dit pand klinkt zo goed als muziek in de oren: hier zijn nog gewoon mensen aan het werk.
Gerard Timmerman