De zenuwen gieren door de hoofden, handen, huizen, straten en gymzalen. Het is de tijd van de toetsen. De stress is soms voelbaar. Korte nachten, zweet in de handen. Examens. Ik maakte in de eindexamenklas VWO een scriptie over Vermeer, ik was altijd al een liefhebber van het Meisje met de parel en het Melkmeisje. De eenvoud, de mooie kleuren, het moment. Het was heerlijk om alles over de man die zo mooi kon schilderen te weten te komen. En zijn schilderijen ook in het museum echt te bekijken.
Kunstkenner Jan Six vertelde bij Pauw dat hij op een veiling van Christie's een echte Rembrandt had gekocht voor €156.000,-. Het zal je maar overkomen. Hij zag het door de kanten kraag op het schilderij. De meeste kunstenaars schilderen in wit, steekje voor steekje, maar Rembrandt maakte in het witte vlak juist de uitsparingen en de randjes zwart. Six heeft verstand van de manier van leven, schilderen van de kunstenaar en kon zo zijn kans pakken. Wat je noemt a chance of a lifetime. Iemand, iets kan er echter heel anders uitzien dan waar jij het op inschat.
Deze week liepen we met de tuinclub door de Slufter. Ik weet gerust dat daar lamsoor groeit en dat de bloeitijd in juli, augustus prachtig paars is. Maar dat er ook een melkkruid met schattige rose bloemetjes bestaat dat de afgifte van moedermelk bevordert wist ik niet. Men kwam er vele jaren geleden achter doordat het vee dat het melkkruid at meer melk produceerde, en de lammeren daar zwaarder werden. Wat schetste mijn verbazing? De schapen lopen niet meer in de Slufter, maar op een afgeheind stukje duinen. Ook een vreemd soort, niet onze Tesselaar!
Zij eten geen melkkruid, jammer, en maken geen deel uit meer van de biotoop die jarenlang zeer goed functioneerde. Het lijkt wel of alles anders moet tegenwoordig, het wiel moet constant worden uitgevonden, en dat zit me eigenlijk een beetje dwars. Het gaat zover dat schapen van de dijk af moesten en wij een ander beeld, schilderij, moeten accepteren voor echt. Dat wat puur en eerlijk is wordt teniet gedaan, wordt veranderd met groot gemak. Dat stoort me nog het meest.
Het voelde als toen ik aan het eind van mijn scriptie Han van Meegeren zat te bekijken. Hij vervalste mooie schilderijen van Vermeer, 'De Emmaüsgangers" en verkocht ze als zijnde een echte kostbare Vermeer. Dit verhaal wijst ons op de puurheid van ons bestaan. Zien we, herkennen we en delen we deze puurheid? Of laten we de goede dingen zo weer varen?
Ik hoop dat de nieuwe generatie die bezig is met examens en toetsen voor het echte werk gaat. En er op staat. Misschien dat dit hun leven, hun deel in onze maatschappij daadwerkelijk zal beïnvloeden. Chance of a lifetime. Een goed Pinksterweekend…