Anders bekeken
Garnaaltjes……
Heerlijk, de tijd komt weer aan, zonovergoten stranden, en een zee van ruimte. Lange wandelingen over de ribbels en de vlaktes van het geel/witte zand. Golven om in te springen en te duiken, afstanden om te zwemmen. Een zwin om in te poedelen, vooral voor de jeugd, genieten.
Een van mijn eerste jeugdherinneringen op het strand zijn de wegschietende garnalen uit de riggeltjes van het zwin. De ontdekking dat als je voorzichtig stapte er een leger van bijna doorzichtige mini kreeftjes met vele poten voor je uit sprongen in dat heerlijke warme water was van Columbus-achtige aard. Later weet ik niet wie het meeste plezier had met het schepnet en de emmers krabben, de kinderen of ik. Het delen van de vreugde dat je zomaar van alles in dat schepnet vangt als je gewoon maar door het water loopt en duwt was heerlijk. Misschien nog wel meer waard dan de explosie genot die ik proef bij de heerlijke verse garnalen van manlief op vrijdag in mijn mond.
Het was voor mij dan ook niet vreemd om in het geboorteboek van ons eerste kleinkind te schrijven op de vraag: "Wat wil je later graag samen gaan doen?" Kastelen bouwen op het strand en heerlijk zwemmen in zee, poedelen en garnalen vangen in het zwin. Daar is de kleine nu nog niet aan toe. Nee, te vroeg en te klein geboren moeten alle zeilen worden bijgezet om te groeien en lekker warm te blijven. Moeder doet het goed, moedermelk en vele voedingen, laten de groeicurve stijgen. Kruiken bij het kleine voeteneind. Warmte en liefde. Juf Marijke heeft ieniemini sokjes gebreid.
Op de Koningsmarkt kom ik bij een kraam van een vroegere buurvrouw: "heb je even tijd Jozien?" Met een naald is ze de laatste hand aan het leggen aan een schattig zelf gebreid babydekentje. "Alsjeblieft, voor oma en de kleine man." Wat een mooi kraamcadeau. Het toeval wou dat haar dochter, arts, werkzaam was in hetzelfde ziekenhuis in Utrecht. Ik kwam haar tegen toen ik op bezoek was. Ik zie haar nog voor me als klein meisje op de fiets. En nu loopt ze daar in de witte jas. Dochters worden groot, worden arts, worden moeder. Het dekentje is welkom. "Fijn", zegt Von. Lekker warm, en ik kan deze ook wassen. De Rust, Reinheid en Regelmaat is ook doorgegeven aan de nieuwe generatie. Hij houdt van warm en ook van water, lekker in de tub, de bademmer, dan geniet hij.
Als manlief, opa hem vasthoudt in zijn grote armen, zie ik hem denken. Hij had als antwoord op de vraag in het geboorteboek "Wat ga je samen doen?" De Kuip bezoeken, geschreven. Ja dat duurt nog even kerel. De kleine man pakt met zijn handje de grote wijsvinger van zijn hand, het kleine handje is net zo groot als het topje van zijn vinger. Het is een mooi gezicht.
"Het benne net garnaaltjes…" zegt manlief ontroerd.
Jozien