Anders bekeken

De Belofte

Het is april 1945 als de Canadezen ome Bertus en de andere overgeblevenen uit het werkkamp in Duitsland bevrijden. Zwaar ondervoed, onder de schurft willen ze graag terug naar Groningen. Maar hoe komen ze thuis? Het dringt nog maar amper tot ze door dat de bezetter, de allesoverheersende Duitser, hen niet klein heeft gekregen.

Sjouwen met kruiwagens vol stenen, zonder eten, slechts een soeplepel drek, koud en verregend, uitgescholden en vertrapt, ziek, vermagerd en verzwakt, hoe hebben ze deze nachtmerrie overleefd?

Uren staan in het gelid, wachtend op hun naam. Zijn naam: Enno, zou hij haar het ooit nog horen roepen? Vaak was daar de twijfel, de onzekerheid, de grote angst, wanneer was het zijn beurt? Hoe zou hij deze hel overleven? En zal zij er dan nog zijn? Zal zij op hem wachten?

Op Texel is waarschijnlijk nog voedsel genoeg, maar het is nu al een paar jaar geleden. 's Avonds kijkt hij naar de kleine foto, ze lacht, het geeft hem rust, vertrouwen, morgen vervolgen ze de tocht naar huis.

450 Duitse voornamelijk officieren worden in de vroege morgen van 6 april 1945 van het leven beroofd. De Georgiërs komen in opstand. Die loopt aanvankelijk gesmeerd, maar eindigt in Europa's laatste slagveld. 10 Tesselaars worden gefusilleerd bij de Mok, vele beschietingen, granaten, gewonden en gevallenen later, wordt pas op 20 mei het eiland door de Canadezen bevrijd.

Lena moet met het koor van Jan Visser zingen bij Hotel Texel maar kan nog niet delen in de feestvreugde. Ze is bezorgd, na de eenzame jaren zonder taal of teken van Enno, is ze bang dat ze hem nooit meer zal zien. Ze wil zijn naam wel roepen, heel hard, maar het heeft geen zin.

De zussen en vriendinnen dansen met de jongens en de Canadezen, maar zij is thuis, ze zorgt voor het eten en helpt haar vader Lau op de boerderij. Ze neuriet het lied van Vera Lynn:' We'll meet again".

Het is mooi, ze zullen het straks zingen, maar zal ze hem weer ontmoeten? De Groningse knappe donkere jongen, haar grote liefde, ze twijfelt, ze heeft angst. Er gaan de gruwelijkste verhalen, ze wil het eigenlijk niet horen, niet weten. Misschien komt hij wel nooit meer terug. Ze kijkt naar zijn foto, hij glimlacht, het geeft haar rust, vertrouwen, ergens diep in haar hart weet ze dat hij nog leeft.

Enno en Lena trouwden en kregen 6 kinderen. Pas vele, nachtmerries, jaren later zouden wij horen vanuit zijn mond en die van ome Bertus hoe gruwelijk het was. Zou Lena vertellen van de Russenoorlog en de ramp die zich voltrok op het eiland. Twee werelden kwamen bijeen.

Mijn moeder overleed op Koninginnedag en werd begraven op 5 mei. We zongen "We'll meet again" als belofte naar de toekomst. Opdat we het nooit vergeten.

Jozien