Ik haal een grote envelop uit de brievenbus, het ministerie van Gezondheid, Bevolkingsonderzoek. Mijn ontlasting willen ze naspeuren op eventuele aanwijzingen voor darmkanker. Het is het handigste om de preventieve test na het weekend te doen, dan hapert er niets bij de post. Zo geschiedde op maandag met mijn faeces in het daarvoor bestemde buisje, op de fiets naar de brievenbus.
Poep noemen wij in de Zorg altijd faeces, het is latijn voor ontlasting, het zijn de onverteerde resten die ons lichaam weer verlaten. De darmflora is belangrijk, eigenlijk altijd. Van klein tot groot, van baby tot bejaarde, in welke hoedanigheid ook. Wij, broeders en zusters, zijn net als moeders met kindjes in de zindelijkheidstraining; blij met poep. Tenminste dat zou zo moeten zijn.
"Jozien, ben je klaar op de afdeling? Dan kun je hier helpen". De Intensive care ligt vol, mensen met een hartinfarct, ongelukken, zware operaties. Ik ben bij een meneer die een flink infarct heeft gehad aan het wassen en tracht een gesprek te hebben. Hij is beroerd, somber, logisch. "Kan ik nog iets anders voor u doen?" Hij drukt op zijn buik." Ik kan niet kakken op de po of op een matje, wat een ellende." In een onbewaakt ogenblik haal ik een postoel van de achterkant, en help hem voorzichtig met infuus en draden op "het gemak".
Ondertussen doe ik gauw zijn bed, er komt een lucht vrij waar beren van op de loop gaan, maar ik doe net of ik gek ben, en neurie een liedje. De waskom nog bij de hand, en de man is zienderogen opgelucht. Voorzichtig schuif ik hem weer in bed. Hij is me zeer dankbaar.
"Wat is hier aan de hand?" Broeder Franken schuift een gordijn open en haalt zijn neus op. Het alarm is afgegaan. "Ja, poep die niet stinkt die deugt niet." Een spreuk van oma Van Kooten schiet uit mijn mond. "Ik dacht", probeer ik. "Jij moet niet denken, deze man heeft een infarct gehad, bedrust."
Soms zijn beroepen de weg kwijt, achter alle cijfers, waarden, slangen, infusen zit een mens, een gewoon mens, waar een primaire hoop draaien een grote vooruitgang kan zijn in zijn gesteldheid. Zo ook bij deze man. Ik scheer hem als toetje, en hij knipoogt als zijn vrouw op bezoek komt. "Die blonde heeft me bar geholpen."
De primaire waarden, de basis in ons leven is belangrijk, het onderbuikgevoel zegt iets in ons bestaan. Oma Van Kooten met 11 kinderen was zo gek nog niet.
Als ik twee weken later de post open maak is er een brief van het bevolkingsonderzoek, geen afwijkingen geconstateerd. Ik ben blij, net als de man, geen alarmbellen hier, maar hele grote opluchting, en dankbaar zingend verder aan mijn werk.