Elk stukje hotel is een herinnering
"Het hotel groeide en doordat het groeide, groeiden wij mee." Cees Boks haalt herinneringen op aan 47 jaar Hotel Boschrand. Waar de familie Boks in 1960 begon toen het nog een bescheiden pension was, het hotel stapje voor stapje uitbouwde en Cees, Toos en dochter Desiré afscheid van nemen nu het is uitgegroeid tot een luxe hotel met 51 kamers.
"Elke stukje van het hotel roept herinneringen op", vertelt Cees, kijkend naar de foto's op de keukentafel van dochter Desiré. De kiekjes tonen het verhaal van bijna een halve eeuw Hotel Boschrand. Van de pluche kleedjes op de tafels in de oude lounge tot het barretje waar Cees menig borreltje tapte voor zijn gasten. "Dat was 's avonds mijn plek. Het waren gezellige avondjes. Ik maakte graag een praatje met de gasten. Het was vooral het contact met de mensen wat ik zo mooi vond aan dit vak. Mensen die op een heel andere plek wonen, te horen hoe zij tegen de dingen aankijken. Je komt op die manier zóveel aan de weet. Hotelier, dienstbaar zijn aan de gasten, ik heb echt een prachtig vak gevonden."
Het was zijn vader Bernard Boks, destijds bakker in Den Burg, die besloot de bakens te verzetten en in 1960 Hotel Boschrand in De Koog overnam, toen nog een pension met acht kamers. "Hij wilde het wat rustiger aan gaan doen. Maar daar kwam niet veel van terecht. Want nadat hij Boschrand had gekocht, duurde het nog twee jaar voordat hij de bakkerij had verkocht (aan Ofrein). In die periode fietste mijn vader op de bakfiets heen en weer tussen Den Burg en De Koog. Eerst brood bakken, daarna koken in het pension."
Een omschakeling ook voor het gezin, met zes kinderen. Cees begon zijn loopbaan als kok in Hotel Juliana." Hotel Boschrand was toen een klein familiehotel. Maar het groeide als snel. In 1962 liet vader Boks er een extra verdieping op bouwen. Nadat Cees, inmiddels getrouwd met Toos, het hotel drie jaar samen met opa en oma hadden gerund, namen ze het in 1973 over. Toos: "De seizoenen waren toen kort. We gingen met Pasen open en half oktober weer dicht. We hadden heel veel terugkerende gasten, wat trouwens altijd zo is gebleven." Desiré. "Vakantie was toen wat bijzonders. Op foto's uit die tijd gingen de gasten bij vertrek met de familie en alle medewerkers op de foto." Toos: "We hebben altijd veel vaste gasten gehad , waar we een persoonlijke band mee hebben gekregen en zelfs bij op visitie zijn geweest. Zoals bijvoorbeeld bij familie Tietze uit Duitsland." Desiré: "Zij kwam al bij opa en oma en komt nu nog steeds." Cees: "We hebben er veel vrienden aan overgehouden."
Dienend vak
Het hotel was populair. Cees: "Dichtbij het bos, het strand en de zee, mooier kun je het niet krijgen." De gast stond met afstand op nummer 1. Cees: "Hotelier is een dienend vak." Toos: "In het toeristenseizoen waren we zeven dagen in de week aan het werk. Half zeven stonden we naast ons bed om ontbijt te maken, onder de middag de lunch 's avonds diner, schoonmaken, bedden opmaken en wat er nog meer bij kwam. Om een uur of half een 's nachts gingen we naar bed." Cees: "Als je dat niet doet, dan red je het niet." Op zondag werden gezamenlijk de bevestigingen voor de gasten uitgeschreven. Niet het leukste karweitje. Desiré: "Op een ouderwetse typemachine, het was niet het gezelligste moment..."
Maar het hoorde er bij. Ook dat alle beschikbare ruimte in de zomer werd verhuurd, inclusief de eigen woning. "In de zomer sliepen we zelf in de schuur. Dat was in die tijd trouwens heel normaal op Texel."
Het hotel groeide en doordat het groeide, groeiden wij mee
Verbouwen
In het seizoen druk met toeristen, maar als het hotel daarna dicht ging, werd er niet achterover geleund. Toos: "Dan gingen we verbouwen." Desiré: "Mijn vader was heel ondernemend. Er kwam al snel douche en toilet op de kamers. Cees (die op de ambachtschool had gezeten en behoorlijk technisch was) deed zoveel mogelijk zelf." Het hotel groeide stap voor stap en werd gemoderniseerd en de pluche kleedjes van weleer verdwenen van de tafels. In 1987 volgde de eerste grote verbouwing. Cees: "Het was heel spannend, want het moest binnen een bepaald tijdsbestek." Maar een half jaar later kon de nieuwe vleugel aan het hotel worden geopend. Het hotel kreeg er zo tien nieuwe kamers bij, allemaal met eigen douche (soms bad) toilet, televisie en andere luxe." De vooruitziende blik van de hotelier manifesteerde zich ook in het rookverbod in de eetzaal. Toos: we waren de eersten die dat deed. Heel Texel stond op zijn kop we zouden alle gasten kwijtraken. Maar dat gebeurde niet hoor." Ook niet toen ze besloten onder de middag geen lunch meer te serveren aan de gasten. "Om het iets rustiger te krijgen." Twee jaar later volgde de tweede grote verbouwing en kwam de tweede vleugel er bij.
Desiré kreeg het vak van hotelier met de paplepel ingegoten en hielp als kind vaak mee in het familiebedrijf. "Ik geloof dat ik op mijn dertiende al achter het barretje stond. Eén avond in de week, als mijn vader en moeder naar dansles gingen." In 1987 kwam Desiré officieel in het bedrijf.
Cultuurshock
In 1996 volgde een ingrijpende verbouwing. Toos: "We groeiden in één keer van 50 naar 100 gasten. Een cultuurshock. Ook het aantal medewerkers verdubbelde. De onderlinge sfeer was altijd erg goed, ook doordat we jaarlijks een uitstapje hadden met het personeel." Tientallen gezellige weekenden, naar Londen, Brussel, Parijs, Barcelona, etc. Toos: "We hadden veel trouwe gasten, maar ook trouwe medewerkers. Sommigen hoorden gewoon bij de inventaris. " Desiré: "We hebben altijd een bijzonder band met het personeel gehad." Cees: "Onderschat het belang van goede medewerkers niet. Ook zij bouwen een band op met de gasten." Desiré: "Er is keihard gewerkt. We deden het met elkaar en hebben er met z'n allen een prachtig bedrijf van gemaakt, waar we heel erg trots op zijn."
Hotel Boschrand wordt voortgezet door Bernard en Eglé Boks en Wil Wassenaar.
Afscheidsfeest
Ter gelegenheid van hun afscheid vieren Toos, Cees en Desiré Boks zaterdag 21 april vanaf 20.00 uur een afscheidsfeest /reünie in Sjans om met alle (oud) collega's van de afgelopen jaren de leukste herinneringen op te halen, momenten te herbeleven en oude bekenden terug te zien. "We willen iedereen er bij." Oud-medewerkers die nog niet zijn benaderd of nog niet hebben gereageerd, wordt verzocht contact op te nemen met Desiré, tel. 06-53520703 of via haar Facebookpagina.