Grootheden vallen soms van hun voetstuk. Toch was er nog iets van hoop op het tiende wereldkampioenschap allround voor Sven Kramer. In het nostalgische Olympische stadion zou het gaan gebeuren. Maar Sven zakte door het ijs, hij bleek een mens. Er staan weer nieuwe mensen op, de Noor Pedersen, de trainingsmaat Patrick Roest, maar in mijn ogen zal Sven Kramer altijd iets legendarisch houden, net als Rintje en Ard Schenk.
Dat grootheden ook wel eens daadwerkelijk van hun sokkel vallen blijkt in de grote steden. De partij Denk wil dat de zeehelden en koloniale namen verdwijnen. Ze vinden Jan Pieterszn Coen en Michiel de Ruyter uitbuiters en slavenhandelaren. Alles wat naar een koloniaal verleden ruikt moet worden veranderd. Het mooie van geschiedenis is echter dat je het niet uit kunt wissen, je kunt er lering uit trekken.
Als Michiel de Ruyter er niet was geweest, waren er vele zeeslagen niet gewonnen, het was eten of gegeten worden, en mede door het grote vakmanschap leven wij nu in een vrij, welvarend en democratisch Holland. We zouden raar opkijken als bij ons op het eiland de zeehelden moesten verdwijnen van de straatbordjes. Heel Oudeschild, Barentszstraat, Trompstraat en de De Wittstraat kan dan wel opdoeken. Het VOC-gehalte is hoog. Dat grootheden vele jaren na dato nog een voetstuk kunnen krijgen bleek deze maand. "De bankier van het verzet" ging in première. Het verhaal van de bankdirecteur Walraven van Hall, die in 1943 het illegale, zeer professionele Nationaal Steun Fonds oprichtte en daarmee meer dan 150.000 onderduikers hielp, illegale pers mogelijk maakte en promessus uitbracht, is meesterlijk verfilmd en heeft 75 jaar na dato pas de waarde toegekend gekregen in de openbaarheid.
Hall verdient een standbeeld en zeker een straat die naar hem vernoemd is. Nou wil het geluk dat wij een niet zo opvallende, maar prachtige Hallerweg hebben. Ik ga daar nog plezieriger overheen fietsen in de toekomst, bij de naam Hall zie ik dan de oude beelden, die ook werden vertoond, authentiek, in de film. Prachtig. Dat oude namen ook nieuw elan kunnen krijgen bleek ook afgelopen weekend in het Olympische stadion. Ik denk zeker dat er in Japan een Johan de Wittstraat komt. De Japanse bondscoach, afkomstig uit Noord Holland, maakte de eerste wereldkampioen allround schaatsen in de geschiedenis bij de vrouwen. Miho Takagi, een lieve, kleine, oersterke vrouw behaalde op een geweldige manier goud, en stond bovenop het podium. Een nieuw tijdperk voor Japan. Mij ontroerde het gebaar wat ze maakte toen ze van het ijs stapte, ze keerde zich om en maakte een buiging. Vol Respect.
Bij deze een diepe buiging voor haar, voor Sven, voor Walraven van Hall, die zijn leven liet voor vele vele mensen, voor de helden uit ons verleden, respect.