Jij lag op zaal, gynaecologie, zes dames, met hun wel en wee. Je was goed van zin, een lieve bescheiden vrouw. En dat viel op tussen de Helderse kraaien en eigenwijze dames. Rotterdam was jouw geboortestad, maar voor de liefde was je naar Texel gegaan. Daar met de fietsenmaker en jouw lieve dochter Joke, had je een nieuw bestaan opgebouwd. Verdriet was daar, toen je merkte dat de situatie ernstig was. Ontzettend veel verdriet. Maar er was ook acceptatie, knap, ontzettend knap.
Het leven op Texel ging verder, ik leerde Adri je man kennen als koster elke week, de zondagsschool hielden we bij jullie boven en ik kocht er tweedehands fietsen voor de kinderen. Met enige regelmaat ontving ik prachtige foto's. Ik pakte het werk in de zorg weer op en zo kwam het dat ik op een gegeven moment je man terzijde stond. Hij had tijdens het fotograferen op de molen een reuzesmak gemaakt. Door de wiek meegenomen en gelanceerd. Alles gebroken, ontzettend Riet.
De doktoren waren verbaasd over zijn herstelvermogen en vroegen: "Wat is uw kracht dat u op uw leeftijd nog zo herstellen kunt Westerlaken?" Zijn antwoord was: "Vis, ik eet mijn hele leven al vis." Met Ouwe Sunderklaas speelde de jongste, Cornelis de fotograaf, jouw man na. De molen uit de tuin op de kar gehesen en in de vreugdestand met verse vis versierd. Zo nam Adrie hem met het fototoestel op de borst op de kiek. Mooi.. Jaren later specialiseerde ik me in de verpleging in wondgenezing in Leiden en moest voor het afstuderen een presentatie maken. Ik had het item voeding uitgediept. Diëtiek is bij patiënten met wonden, brandwonden etcetera van cruciaal belang. Ik had echter geen zin in de zoveelste saaie PowerPoint presentatie.
"Kun jij geen vis meenemen, mooie vis, ongedeerd, in verschillende soorten?" vroeg ik aan manlief. En ja hoor, ik toog met een grote koelbox vol ijs en vis en mijn tabblad naar Leiden. Daar kreeg ik natuurlijk spijt; iedereen kwam keurig aan de beurt en slaagde voor het scherm. Maar wie A gezegd heeft.., dus vroeg ik dapper: "We weten hoe goed de eiwitten en vetten in vis zijn, maar wat is de praktijk? Adviseren jullie ze? Kennen jullie de vis? We zien kippen, we zien runderen, maar hoe is jullie kennis van vis?"
Ik pakte de kabeljauw, de schol, de sliptong uit het ijs en er werd gegild. Dames uit Zeeland, Limburg en vooral de leiding waren onthutst. Waarop mijn vraag: "Snappen jullie nu welke weg er nog te gaan is?" En ik vertelde het verhaal van jouw man Adri en het werd muisstil. De vis, de bron uit zee, was zijn grote medicijn. Ik slaagde met applaus. Maar eigenlijk is dat voor jou.
Afgelopen maandag klonken Dyo's akkoorden van 'Befiehl du deine Wegen'.We brachten Adri naar zijn laatste rustplaats. Bij het weggaan gaf ik Joke een hand: "Jozien weet je dat ik nog altijd het boek met gedicht heb van mijn moeder?" Ik knikte, had geen woorden, zag de drie mooie blonde meisjes en dacht aan jou. Je kan trots zijn, vrouw, ontzettend trots…