Niet zielig doen: "Don't give up"
"Don't give up." Een welgemeend advies van Gerard Vélu om het hoofd niet te laten hangen. In zijn boek "Team Vélu heeft gewonnen" beschrijft de Oudeschilder hoe hij op het randje van de dood zweefde, twee jaar "gevangen" zat in het ziekenhuissysteem en de draad zo goed en zo kwaad als kan weer heeft opgepakt.
"En daar lag ik dan. Op de intensive care. In een isoleercel, want ik lag aan de beademing. Het voelde alsof er zo'n gootsteenontstopper, zo'n plopper, in mijn keel zat. Verder kwam ik erachter dat ik aan heel wat meer zat gekoppeld. Een stoma, een katheter, bloedtransfusie, een pijpje hier, een slangetje en een lijntje daar. Ik had maar liefst twee kapstokken aan het bed, vol met zakjes gevuld met allerlei ingrediënten en met allemaal aparte geluidjes als de boel haperde. Praten kon ik niet. Wat een gewaarwording."
Vélu beschrijft wat vijf maanden ziekenhuisopnamen, waarvan meer dan zes weken op de intensive care, hebben teweeggebracht. Met name het Post Intensive Care Syndroom heeft zijn sporen nagelaten. "Mijn stem is gebroken, spierkracht afgenomen, ik heb moeite met slikken en ik heb een kort lontje gekregen." Ingrijpende gevolgen voor de patiënt, maar ook voor zijn naaste omgeving. Partner Carrie: "Ik was hier totaal onbekend mee en de informatie die ik in het ziekenhuis kreeg was zeer summier. Ik werd boos. 'Loop toch eens normaal', zei ik tegen Gerard. Ik had geen idee van de impact van zo'n verblijf op de IC." Gerard: "Als je daar 24 uur ligt, worden je lange spieren al aangetast." Inmiddels weer thuis verhaalt hij over een periode van twee jaar van ziekte en herstel. Doorgebracht in drie verschillende ziekenhuizen en in verpleeghuis Den Koogh in Den Helder, omdat er op Texel geen plek was.
En uiteindelijk naar huis, maar niet zonder de hulp van velen. "De Thuiszorg, Trombosedienst, huisarts, fysio- en ergotherapeut, stoma- en wondverpleegkundige en ga zo maar door. Het was elke dag feest. Natuurlijk hartstikke goed dat ze er waren en ze hebben allemaal hun stinkende best voor mij gedaan. Maar het maakte mij ook elke dag bewust van mijn kwetsbaarheid. Lag ik daar met mijn kont omhoog met maandenlang een wond aan mijn stuit. Hoeveel stagiaires daar niet een foto van hebben gemaakt."
Carrie: "Van partner werd ik ineens mantelzorger. Dan moet je wel erg sterk in je schoenen staan om een normale relatie te onderhouden. Gelukkig hebben we daar een goeie modus voor gevonden." Beiden zijn lovend over alle hulp. "Wat een kanjers zijn die meiden, de hulpverleners werden zó eigen, ze tilden zelfs de deksels van de pannen op om te kijken of we wel goed aten..."
Ook de hulp en betrokkenheid vanuit de Oudeschilder gemeenschap. "Ze kwamen aanzetten met biefstuk, paling en noem maar op. Wij komen uit de grote stad en vroegen ons af: waar hebben wij dit in godsnaam aan verdiend?"
Terug naar het boek. Gerard: "Ik ga niet zielig lopen doen. In het begin denk je dat je hele leven instort. Maar er is dus leven na de verwijdering van de dikke darm, anderhalve meter dunne darm en nu met een stoma. Met hulp kan je veel. Daarom: 'Don't give up". Maar ik beschrijf ook de impact van een verblijf op de IC: het Post Intensive Care Syndroom. Veel ziekenhuizen spelen daar gelukkig nu op in. In woord en daad. Zo heeft het AMC voor de broodnodige beweging van patiënten op de IC een lopende band.
Geen klaagzang dus, wel met een zekere dosis vileine humor en zelfspot, versterkt met tekeningen door TC-cartoonist Josephine.
Het boek wordt gepresenteerd op zaterdagmiddag 10 maart in De Lindeboom, dankzij bijdragen van Stichting Samen Eén, de Stichting tot Steun aan de Vereniging Het Groene Kruis Texel, een crowdfundingactie door familie en vrienden en een korting van de boekhandels, gaat de opbrengst van elk verkocht boek (prijs €9,95) naar de Stichting Ambulance Wens, specifiek om de laatste wens te vervullen van Texelaars of mensen die nog één keer naar Texel willen.
De presentatie die om 14:00 uur begint, wordt muzikaal opgeluisterd door de Texelse band DAAN!