Vroeger kregen we sommen over breuken met taartpunten, werd de taart in 12 punten versneden had je een 12 onder de streep. Het was inzichtelijk en duidelijk, en hetzelfde gebeurde met appels. Lag er een halve appel en een halve appel in twee stukjes.
Ik ben gek op een geschild appeltje, peuzel er dagelijks heel wat op, en verdeel ze ook altijd onder de jeugd en manlief. Sappige peren gaan er ook altijd in, maar verdelen wordt niks, een grote kledderboel en scheve gezichten. Die kun je beter zelf opslobberen, ze noemen ze niet voor niets slobberperen.
Gisteravond was ik op de verjaardag bij een goede vriend en zijn dochter had een prachtige nautische taart gemaakt. Helemaal bekleed met marsepein in allerlei kleuren. In een reddingsboei had ze zijn leeftijd gemaakt, 74 jaar. Prachtig. "Alleen dat getal is niet zo mooi", sprak een vriendin. Waarop ik antwoordde: "ik vind het een prachtig getal, er zijn er heel veel die het niet halen".
Onze king –mam werd woensdag 80, nog in goede gezondheid. En natuurlijk wil geen mens oud zijn, maar oud worden willen we eigenlijk bijna allemaal. Toch mist er iets in de verdeling en de bewustwording daarover. In de eerste kamer worden gesprekken gevoerd over het wel of niet aannemen van de nieuwe donorwet. Dat moet natuurlijk met de nodige precisie gebeuren. In Nederland sterven jaarlijks meer dan 150 mensen omdat er geen donororgaan beschikbaar is. De wachtlijst voor patiënten die in afwachting zijn telt momenteel 1115. Dat is een hele mensenmassa.
Het merendeel wacht op een nier, waar we er twee van hebben. Gevolgd door longen, lever en hart. Bij 'De wereld draait door' vertelt een jonge vader, die op de wachtlijststaat voor een hart, hoe zijn dag eruit ziet. Hij heeft misschien een paar uren waarin hij iets kan doen, maar dan houdt het op. Ligt hij op bed of op de bank. Hij zal waarschijnlijk de drie jaar wachttijd niet overleven, zijn dochtertje niet zien opgroeien. Ik vraag me dan in alle ernst af, hoe het mogelijk is dat wij nog moeten debatteren over deze donorwet. Wat is dat bij ons mensen? Waarom hebben we niet allemaal allang dat donorcodicil ingevuld? Is het gemakkelijkheid? Doen we of onze neus bloedt? Gaan we voorbij aan het feit dat als we het afstaan, wij inmiddels ten dode zijn opgeschreven, en de ander voortleeft?
Zitten wij aan een hele grote slobberpeer en denken wij, ha lekker, die is voor mij? Of komt er besef dat onze zieke medemens misschien wil delen in de appel. De appel die groeit voor ons allemaal. De rollen worden straks hopelijk omgekeerd. Wat zal het een opluchting zijn voor al die mensen die wachten op weer een beetje menselijk bestaan. Weer een beetje tijd met hun kinderen, partner doorbrengen en een beetje genieten van het leven. Een taart eten met elkaar, en zingen: "Er is er een jarig." Hoe mooi als we dat beetje leven kunnen doorgeven aan die mens, die pakt aan zijn laatste reddingsboei….