"Midden in de nacht stond mijn moeder aan bed, we moesten weg"
Midden in de nacht stond opeens haar moeder aan haar bed. Het was een kwestie van opstaan en wegwezen voor het water dat de polder bedreigde.
Thea van der Zee - Van Strien was vijf jaar oud toen de watersnoodramp plaatsvond. De herinneringen zijn blijvend. Samen met haar zus Ria en haar broertje Jan moest ze mee in een vrachtwagen die buiten stond te wachten om de familie Van Strien van boerderij Zeeburg op te halen. De wagen werd gereden door Jas Moens, aan boord was Geer Oosterhof die meehielp bij de evacuatie.
Thea: "Ik herinner me hoe mijn moeder destijds een stapel kleding in het linnen gooide en het zo meenam. We moesten opschieten, het moest allemaal snel gebeuren." De familie ging naar De Halm waar ze werden opgevangen. Haar vader Jan van Strien bleef bij de boerderij in de Eendracht voor de verdere evacuatie en kwam later naar De Halm.
Een foto-album herinnert aan die tijd. Te zien is hoe de auto van haar vader door het water verzwolgen is en hoe de boerderij midden in het water staat. "Het stond ongeveer ter hoogte van de deurklink." Haar vader kon die ochtend bijtijds wegkomen doordat hij aan de hand van de telefoonpalen precies wist hoe de weg door de polder liep. "Die was toen nog niet recht, maar liep meer kronkelig." De boerderij stond een aantal weken in het water, voordat de familie Van Strien er weer terecht kon. In die tussentijd zaten ze op De Halm en bij Gerrit Bakker in Oosterend. "Ik sliep 's nachts bij een tante, omdat het huisje van opa Bakker niet al te groot was."
Leerlingen van de landbouwschool en de huishoudschool hielpen, nadat het gat in de dij was gedicht, mee met het schoonmaken van Zeeburg en de Irenehoeve. De jongens deden de boerderijen, de meisjes zorgden voor de woonhuizen. Het slib stond destijds in de gebouwen. "Er is in die tijd ook nog kleding voor ons ingezameld." Van Strien ging vervolgens weer verder met boeren in de Eendrachtpolder. Op donderdag 23 december 1954 kwam het bij een nieuwe zware storm opnieuw tot een evacuatie van de polder, maar de dijk bleef deze keer heel.
Als het stormt wil ze nog wel eens terugdenken aan de stormvloed van 1953. "Daar heb je toch een gevoel bij, omdat je het hebt meegemaakt." Haar man Sybe van der Zee vult aan dat het prettig is om te zien hoe momenteel de Waddendijk wordt versterkt. "Het geeft misschien even wat overlast, maar de versterking geeft ook een veilig gevoel."