Eilanddichter dienstbaar aan taal
"Ik heb veel aan de poëzie te danken. Hoe ik de afgelopen twintig jaar mijn leven heb ingericht, mijn vriendin. Veel dingen die ik anders nooit zou hebben gedaan als ik geen gedichten had geschreven. Ik ben daar echt schatplichtig aan."
Diep respect voor de poëzie bij Roop, pseudoniem van Roderik Plaat uit Den Burg, donderdagavond benoemd tot de nieuwe Eilanddichter. Zelf noemt hij zich overigens geen dichter. "Ik ken veel mensen die zichzelf hebben uitgeroepen tot dichter. Zij vergeten wel eens dat Rembrandt ook een prullenbak had. Want ik denk dat hij verschrikkelijk veel werk heeft weggegooid. Als je het mij vraagt, dan zeg ik: Ik schrijf gedichten. Ik vind het natuurlijk wel mooi dat anderen mij nu tot Eilanddichter hebben benoemd."
Geen hoogdravende Texelaar dus, die zichzelf op het schild heeft gehesen. "Ik ben dienstbaar aan de taal en schatplichtig aan de taal. Daar hoort niet bij dat je jezelf bewierookt." Hij is wel kritisch, zeker als het over zijn eigen gedichten gaat. "Je moet een zekere kwaliteitsstandaard hebben. Een gedicht moet uiteindelijk boven zichzelf uitstijgen."
Kwaliteit die erkenning krijgt op Texel, maar ook elders. Zo won hij vijftien poetry slams, met als voorlopig hoogtepunt de vijfde plaats bij het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Het slammen is er al een tijdje niet van gekomen, sinds hij in 2009 bij vriendin Karin Beumkes (die ook gedichten schrijft) op Texel is komen wonen. "Slammen door het hele land is vanuit Texel een lastige onderneming. Voor een deelname in Amsterdam zijn Karin en ik aan reis- en verblijfkosten snel een paar honderd euro kwijt. Dat heb je met dichten niet zomaar terugverdiend. Voor cultuur is de broekriem stevig aangehaald, reis- en andere onkostenvergoedingen zijn niet vanzelfsprekend meer. Maar dichten doe ik gelukkig niet voor het geld, maar is voor mij een innerlijke drang. De grootste fout die je als dichter volgens mij kunt maken is te zeggen dat je beroemd wil worden en wil worden uitgegeven door de Arbeiderspers. Want stel dat dit niet gebeurt, wat moet je dan nog doen? Het grootste belang van kunst is volgens mij dat je er plezier aan beleeft. Maar ik ben wel zo eerlijk om te zeggen dat niets zo lekker is om bekeken en gelezen te worden."
Roop (Leidschendam, 1962) groeide op in Den Haag en Gouda, alvorens hij op zijn 26ste voor 18 jaar naar Wenen verhuisde. In 2004 keerde hij terug naar Den Haag. "Het schrijven van gedichten was voor mij een kwestie van een stapje terugdoen. Want na al die jaren in het buitenland wist ik niet meer zeker of de door mij gehanteerde grammatica en spelling in mijn korte verhalen nog wel goed was. Zodoende ben ik ze steeds verder gaan inkorten, in ieder geval om de grammatica, stijl en spelling op een overzichtelijk niveau te houden." Zijn eerst poetry slam deed hij in Wenen, in het Duits, nadien zouden er veel volgen. Daarmee is hij al een poosje gestopt. Wel "landen" veel van zijn gedichten in tijdschriften en in bloemlezingen. Op Texel droeg hij onder meer voor bij Midzomerschans, Struun en Dichter bij Zee.
"Poëzie ligt op straat", zei hij eerder. "Alleen je moet het willen oprapen." Altijd een kladblok binnen handbereik om aantekeningen te maken. "Hoe dat werkt bij mij? Het komt uit mezelf, uit mijn eigen beleving. Dan moet je er natuurlijk wel voor zorgen dat je een eigen belevingswereld hebt. Veel thema's passen misschien wel niet letterlijk in mijn leven, maar zijn daartoe wel te herleiden, die gebeuren of staan te gebeuren. In ieder geval houd ik de poëzie heel dicht bij mezelf. Daarom zijn mijn gedichten voor mij persoonlijk heel waardevol. Dat is één van de redenen dat ik heel zuinig ben op mijn gedichten. Door de jaren heen is het een soort dagboek geworden.
Juiste gereedschap om eiland in poëtisch zonnetje te zetten
Aan inspiratie verwacht de nieuwe Eilanddichter geen gebrek te hebben. "Ik schreef altijd al gedichten over het eiland, bijvoorbeeld in samenhang met de boot of een ander aspect van Texel. Ik zie het eiland een beetje als het Madurodam van Nederland. De hele wereld komt hier samen, vaak op een leuke, kleinschalige manier. Soms ook op zijn allersmalst."
"Ik geloof dat ik over het juiste gereedschap beschik om het eiland op een voor een publiek laagdrempelige manier in een poëtisch zonnetje te zetten. Dat is ook wat het eiland verdient. Texel is immers een uniek plekje." Wat we ook kunnen verwachten in zijn gedichten: een lichte ironie, enige zelfspot en vooral een bijzonder gevoel van humor.