Bij de uitnodiging voor een feest van vrienden van ons stond: "Graag in kleding uit een ander land verschijnen!" Dat beloofde een ludiek feest te worden en ik toog naar zolder voor de uitdossing. Maar ja, vind maar eens iets voor allebei wat echt bij een ander land hoort!
De tweedehands kledingkraam op de markt bracht uitkomst. Een knickerbocker, een Tirools jasje, een gekke rok en een dirndlblouse waren al gauw bij elkaar gezocht. Wat nog ontbrak, was het jagershoedje. Dan leken we wel uit de bergen en uit de Sound of Music gestapt te zijn.
Nu had ik in die tijd een patiënt die geweldig kon vertellen. Een echte Tesselaar die blij was als je binnenkwam en bij de wasbeurt gewoon beneden in de keuken met een teiltje bij het aanrecht eigenlijk een beetje verteltheater gaf. Met plezier ging ik heen. Zijn vrouw deed haar hele leven al aan toneel en deed er af en toe nog een schepje bovenop.
Zo'n echtpaar dat onbetaalbaar is voor de Texelse samenleving. Op het voetbalveld langs de lijn, op het toneel, op de haven, overal een kleurrijke en waardevolle inbreng. Commentaar doorspekt met humor, heerlijk! Er hing een prachtig jachttafereel aan de muur en ik vroeg of hij van jagen hield. "Nou dat ik dat niet wist." Bijna verontwaardigd vertelde hij opgetogen van de eendenkooi. Het bed wat in de hoek van de kamer stond, bewoog onder zijn gebaren en de hond rende keffend heen en weer.
Een eendenkooiker, een natuurliefhebber in hart en nieren. Hij vertelde hoe de eenden geringd werden, hoe hij ging te voeren en deed dat zo goed dat ik het voor me zag, er bijna bij was.
De kleding was er ook een beetje op aangepast. Toen hij later weer mocht lopen en de douche en de kledingkast in beeld kwamen, werd er steevast een khaki blouse of aanverwante kleur uitgezocht. Ik kon daar wel om lachen. Hoe mooi als iemand zo doorweven is met wat hij doet dat het in alle facetten van zijn leven is doorgevoerd. "Heeft u misschien ook een jagershoedje?" vroeg ik belangstellend. "Ja natuurlijk, anders skeiten ze op mijn kop", antwoordde hij lachend.
"Ik heb een rare vraag, maar zou ik dat hoedje van u mogen lenen? We moeten naar een feestje en manlief mankeert nog een jagershoedje". Nou hij had hoedjes zat en blij ging ik naar huis met een hoed waar Ko de Boswachter jaloers op zou zijn geweest. Ik knipte in een onbewaakt ogenblik een grote groene veer van de staart van onze haan en het werd een mooi geheel. "Wat wil u ervoor hebben?", vroeg ik nog bij het weggaan. Hij wuifde wat met zijn hand door de lucht. "Een lekker vissie". Fluisterde zijn vrouw: "Deer benne we gek op…"
Ik zal onze schuld vrijdag inlossen: een maaltje vis zo vers uit zee, dat kan waarschijnlijk niet lang meer. En als ik ze dan overhandig neem ik het hoedje voor ze af. Geweldig deze mensen, met respect, chapeau, het jagershoedje..