Ploeteren in ijskoud Waalenburg
Met meer dan 130 kilometer op de teller van start tot thuis, het water op bij nachtvorst en een teamcaptain die meerdere malen een nat pak haalde, was het een mooie en pittige Waanzin. De Waanzin is nooit een eitje, zelfs niet voor het team van de brandweer.
De posten waren afwisselend, lieten je lachen en vloeken en zorgden voor een uitdaging. Sommige proeven op het randje, maar we zijn grotendeels heelhuids bij de finish aangekomen. In 2017 liet ik mij in blok 1 al kapot fietsen en we waren het er over eens dat dit niet weer moest gebeuren. De tandem was het begin van de oplossing. Mijn gebrek aan fietskwaliteit kon zo worden gecompenseerd door andere teamgenoten. Een ander goed idee was het geweest als ik fietskilometers had gemaakt. De laatste keer dat ik echter meer dan vijf kilometer had gefietst, was Waanzin 2017. Een huurfiets in combinatie met een lakse voorbereiding zorgde ervoor dat ik zondag de hele dag op een kussentje heb gezeten.
Het avontuur startte dit jaar in de nieuwe evenementenhal op De Krim. Waar veel deelnemers zich lieten afzetten leek het Arons Army - bestaande uit Aron Zeeman, Patrick Zijm, nieuwkomer Bart Ossebaar en ondergetekende - een goed idee om de spieren alvast warm te fietsen. Een prima idee, ware het niet dat we in de enige wolkbreuk van het weekend terecht kwamen. Dan heb je dat maar vast gehad. De eerste opdracht voor ons was bij Paal 28, waar onze toneelvaardigheden op de proef werden gesteld. Velen zullen bekend zijn met het filmpje van Ivonne Boom die zich vreselijk opwindt over een stel Duitsers dat brood loopt rond te strooien. De opdracht was om dit zo goed mogelijk na te spelen. In de jury onder andere: Ivonne Boom in eigen persoon. Zelfspot is haar niet vreemd en de tranen liepen haar over de wangen. Het leverde ons direct 14 punten op.
De nacht van Waalenburg
Het eerste blok ging ons goed af. Met onder meer pieren steken om een gerecht te creëren voor een nieuw Chinees restaurant, chips bakken bij hoeve Zeeland en zilte groenten raden bij de Slufter ontliepen wij in blok 1 de fysiek zware opdrachten. Ondanks dat we zeker niet de eerste waren bij de tussenstop aan de Schorrenweg, was de pauze te lang. De spieren waren koud en toen koers werd gezet naar het semi-loopblok in Waalenburg was kramp in de hamstrings nabij. Vorig jaar was het loopblok voor mij het moment om op te laden. Dat gold dit jaar ook, maar wat was het koud. In dit blok onder meer het kanoën en daar haalde Aron zijn eerste natte pak. Patrick, Bart en ik besloten ons tot aan de boxer aan toe te ontkleden. Dan was daarna alles droog. Aron wist het beter, hetgeen hem duur kwam te staan. Toen het zijn beurt was om te peddelen, stelde hij - met al zijn kleren aan - vast dat de kano nat was. Denkend slim te zijn, ging hij dus goed achterop zitten en zo verdween hij als een volwaardige Titanic een stuk onder water. Het was niet best voor zijn humeur, wel voor het onze. Even later werd het allemaal nog erger tijdens de kompasopdracht. Handig stapte Aron - aangestuurd door Patrick - tussen de slootjes door. Tot hij dacht dat het ergens niet zo diep zou zijn en hij een kleine stap zette. Hij verdween tot zijn middel in het stinkende water. Als dit punten had opgeleverd, was het dat vast waard geweest. Maar we bleken niet goed in kompas lezen en alle antwoorden waren fout. Het was al koud, maar Arons humeur werd eventjes ijzig. Het was snel vergeten tijdens het opwarmen bij de slaaplocatie Ons Genoegen.
Na twee uur slaap was het weer tijd om verder te gaan. In de omgeving van Oudeschild stond onder meer het fierljeppen - een opdracht die Patrick een dikke knie opleverde en Bart de nodige krassen, een geweldige zeepbaan in 'het bossie' en een evenwichtsproef bij een sloot aan het Skillepaadje op het program. Een picknicktafel met twee surfboards en op de tafel vijf emmers. Deze dienden gevuld te worden. Doe je dit niet op de juiste manier, raakt het geheel in onbalans en krijg je een nat pak. Dit gebeurde bij ons uiteraard. Met de kont nat en wiebelende emmers kreeg Aron water uit de emmers over zich heen. Hij dacht dat Patrick het met opzet deed en daarom probeerde hij een emmer water naar Patrick te gooien. Het mislukte en hij werd gewaarschuwd het niet nog eens te proberen. Toen de teamcaptain dit toch deed, bedacht Patrick zich niet. Daar ging Aron na een zet achterover het water in. We moesten er vreselijk om lachen, al kostte het ons alleen maar tijd. Nadat Aron droge kleren aan had, vertrokken we weer. Bij iedere trap zag ik het water uit mijn bergschoenen borrelen.
Het laatste blok speelde zich af in De Koog een Eierland. Ik had het wel een beetje gehad en het is te danken aan Bart - die voorop mijn tandem zat - dat het dragelijk bleef. Nog altijd vrolijk en stevig doortrappend, hielp hij mij er doorheen. Niet veel fysiek zware opdrachten in dit blok, hetgeen we allemaal prima vonden. Patrick en Aron mochten nog kippen zoeken in de kelder van de nieuwbouw op Om de Noord en daarna ging ik op mijn strepen staan. Met nog een kwartier te gaan, vond ik het mooi geweest. Op naar eindlocatie De Hof. Een prachtige editie, waarbij de sfeer top was. Ik doe nooit meer mee... Of toch wel?
En zo verdween hij als een volwaardige Titanic onder water
Job Schepers