Ongezouten
Lont
Als je in een café een glaasje Chardonnay bestelt, zit je altijd goed. Die wijn is het meest toegankelijk en past overal bij. En je wordt er mee overstelpt. Nog even en het komt uit de kraan. Dat kan je de kop dus niet kosten, zou je zeggen. Nou, vergeet het maar. Gemiddeld ben je toch wel snel 6 euro kwijt voor een glas. Maar slimme jongens maken er natuurlijk € 5,95 van. Dat bekt veel sympathieker. Manlief krijgt acuut kramp: 'Ik heb een gláásje besteld hoor, geen hele fles', bijt hij de ober toe. Thuis steelt hij namelijk de show als hij een fles wijn van pakweg zes euro voor de visite ontkurkt. Dan wordt er voorzichtig genipt en wordt uitgebreid het primaire fruitaroma van appel, gele meloen en ananas geroemd. Dat levert volgens de gasten een romige smaak op met hinten van vanille en boter. Toe maar. Ik probeer altijd te vergoelijken dat je buiten de deur ook betaalt voor de gezelligheid. Een mens wil tenslotte wel eens wat anders. Mijn mannetje bromt dan dat die zogenaamde gezelligheid ver te zoeken is. 'Ik ruik lont' fluistert hij. En verdraaid, het is nog waar ook. Het staat armoedig als de tent vol staat met van die glazen olielampen van Kees de Waal. Niks mis mee natuurlijk, maar wel als elke lamp bijna leeg is. Dan ruik je de lonten die hun uiterste best doen een druppeltje lampenolie op te zuigen. En die flessen zijn zowat al voor de helft gevuld met zand en schelpjes. Je zou medelijden krijgen met die korte lontjes. Annie wil het lontenbevrijdingsfront oprichten!
Om verlost te worden van die petroleumwalmen, bestel ik een portie bitterballen. Die kosten, echt waar, één euro per stuk. De mosterd is gratis, dat wel. 'Ik vraag niet om een broodje kroket hoor', brult manlief. Achteraf blijkt dat die ballen net zo hun best hebben moeten doen als die lonten om een beetje olie te bemachtigen, die dan ook nog eens fiks over datum is. Het is dat ik al een vet hart heb, anders zou ik er spontaan een krijgen. Gelukkig wordt het in november een stuk rustiger op het eiland. Tijd om te bezinnen, tijd voor een evaluatie. De lampen worden weer gevuld. De frituurolie wordt vernieuwd. De glazen en het bestek worden uitgebreid gepoleerd. Maar nu de prijzen nog. De horeca is altijd blij als hun zaak wordt gefrequenteerd door Texelaars. Maar een heel jaar vakantie vieren op eigen eiland is wel erg duur. Wat gaat het worden? Korting op vertoon van de Texelse museumpas. Happy hour alleen voor lokalen. Of is er een schone rol weggelegd voor de dorpshuizen. Eén huis, per dorp. Met normale prijzen voor de inwoners. Die jaarrond voor de gasten zorgen. En klinkt een dorpshuis wellicht oubollig? Dan wordt het The Texel Family Cave.
Annie@texelsecourant.nl