Achter de schermen
Melkkies
"Hier had ik als kind ook graag in de stoel gelegen." Een gedachte die bij me opkwam, nadat ik Jolanda Krijnen voor de krant had geïnterviewd. Niet dat mijn tandarts van vroeger onplezierig was (integendeel, ik zit nog steeds bij zijn praktijk), maar ze wekte simpelweg vertrouwen op. Iets dat me zo belangrijk lijkt wanneer je als kind met groot wantrouwen naar de stoel en al helemaal naar de bijhorende apparaten van de tandarts kijkt. Ook zo'n ding: Jolanda gaat niet meteen aan de slag, maar laat kinderen eerst gewoon even zien wat ze gaat doen en ze betrekt ze bij de aanstaande handelingen, zodat al die apparaten minder eng worden en met een beetje geluk zelfs interessant. Dat zit toch een stuk aangenamer in de stoel. Nu weet ik dat ik met mijn 46 jaar volledig buiten de doelgroep val, maar ik denk dat ik nog wel een steekhoudend argument heb om toch een keer een beroep te mogen doen op de kindertandarts: ik ben nog niet uitgewisseld...
Nog altijd heb ik een melkkies van vroeger die dapper stand houdt tussen alle volwassenen tanden en kiezen. De melkkies leidt vooralsnog een rustig bestaan, maar wie weet, wat er op een dag nog eens gebeurt. Dan weet ik wel waar ik alsnog in de stoel zou willen plaatsnemen... :-)
Jeroen van Hattum