Ongezouten
Paplepel
Goed nieuws voor Texel. Dat mag in de krant! Er zijn en worden meer kinderen geboren op ons eiland dan werd verwacht. Vandaar dat met spoed gewerkt wordt aan uitbreiding van het nieuwe Onderwijscentrum in Den Burg. Anders barst het gebouw al uit zijn voegen nog voordat de eerste rekensom is gemaakt. De prognose was dat er in 2019 922 basisschoolleerlingen zouden zijn. Maar dat worden er maar liefst drieëndertig meer. Tel uit je winst. Een hele klas vol. In 2023 zijn het er 30 meer dan voorspeld en in 2027 slechts 8. Daar moet dus aan worden gewerkt. Zet 'm op jongens! Maar wat een prachtig nieuws. Texel wordt weer groen in een even snel tempo als de herstellende natuur. Afhankelijk van de locaties waar wordt gebaard, krijgt Den Hoorn wellicht weer een eigen school. Zou zo maar kunnen. Of De Waal. Sla die verhalen dus niet in de wind. Texel wordt een kinderparadijs. De toerist van vandaag is de ukkepuk van morgen. Artex speelt daar handig op in met een cursus babydansen, onder het motto: 'Lekker dansen in de draagzak met papa of mama!' In de cursus draait het niet alleen om dansen en bewegen, want zeker net zo leuk is dat de spruiten elkaar kunnen ontmoeten. Zo krijgen de negenponders, op de tonen van de trappelzakboogie, het ritmegevoel met de paplepel ingegoten. Annie is benieuwd naar de animo onder ouder en kind en vraagt zich af of mannen zich hier ook aan wagen. Die zullen wel met de smoes komen dat ze geen vrij kunnen krijgen op vrijdagmiddag. Het begrip baby wordt in het dansreglement nader gespecificeerd. Het geslacht maakt niet uit, de leeftijd wel. De ukkies moeten tussen de vijf en vijftien maanden zijn.
Leeftijdsdiscriminatie is dus van alle tijden. Want wat doe je daarna? De eerstvolgende cursus waar je, na de zuigelingendansles, aan deel kunt nemen is immers voor kleuters van groep één. Annie stelt voor om in te spelen op de belevingswereld en de fysieke ontdekkingstocht van de peuter. De dreumesen moeten allereerst de Duitse taal bijgebracht krijgen. Onontbeerlijk op Texel. En dat terwijl menig Havist geen woord Duits spreekt. Schade! Dan gaan we het grut bijbrengen wat het verschil is tussen het mijn en dijn. Aan de orde komt natuurlijk ook liefde, vriendschap en begrip voor elkaar. Annie houdt haar hartje vast bij de filosofie van de Buurtskap de Tuunen. Gezellig en tegendraads. Ik geloof het één meer dan het ander. Tuinen, parkeerplaatsen en schuren worden gedeeld. Dat zou in één klap betekenen dat de rijdende rechter werkloos wordt. Zal nabuurschap het toverwoord zijn voor de aanstormende jeugd? Laten we het hopen. Maar tot die tijd maken we ons vreselijk druk om de wasemkap, de herfstbladeren, de kat, de schutting. Van de buren. Onder het genot van trappelzakmuziek. Dat dan weer wel.
Annie@texelsecourant.nl