Lopend vuurtje
Oneerlijk verdeeld
Kanker doodsoorzaak nummer één in Nederland. Het afgelopen jaar zijn er meer mensen overleden aan deze nare ziekte dan ooit daarvoor in Nederland. Daarmee is het de hart en vaatziekten voorbij gestreefd. Het aantal mensen dat overleed aan deze ziekte was 47.000. Ondanks dat er zo veel onderzoeken zijn, die op zoek zijn naar uiteindelijk het genezen of wel verlengen van het leven van de kanker patiënt is het de onderzoekers "nog" niet gelukt het aantal sterfgevallen terug te dringen.
En wíe het krijgt is nog altijd een loterij, lijkt het wel. Natuurlijk zijn er risicogroepen bekend. De roker, drinker, mensen die in de asbest gewerkt hebben of hiermee in aanraking zijn gekomen. Maar er overlijden ook nog altijd mensen aan deze ziekte die toch zeer gezond leven. Die nog nooit een sigaret hebben aangeraakt en toch longkanker krijgen. Kinderen die te maken krijgen met kanker. Je zou toch zeggen dat deze groep zich helemaal geen zorgen zou hoeven maken over deze ziekte. En toch is er dit jaar een ziekenhuis geopend dat zich richt op de genezing van kanker bij kinderen. Fantastisch dat het er is, maar het zou niet moeten. Kinderen horen onbezorgd door het leven moeten gaan. Kunnen spelen met anderen, ravotten, voetballen, dansen als een ballerina, noem maar op, in ieder geval niet bezig hoeven zijn met ziek zijn. Maar helaas is de realiteit anders.
En zo zijn er natuurlijk nog meer ziektes die een enorme impact hebben op iemands leven en op dat van anderen. Dementie, reuma, longaandoeningen en noem het maar op. We krijgen er vroeg of laat allemaal mee te maken. Een man die ik sprak kon het heel pakkend zeggen. "Van het concert des levens heeft niemand een programma."
Ieder huisje heeft zijn kruisje is er ook zo één. Hoe we ermee omgaan is voor iedereen verschillend. Iedereen doet het op zijn eigen manier. En dat moet ook. Niemand kan je vertellen wat de beste manier is, want die is er niet. Tegenslag komt iedereen tegen in zijn leven. Toen mijn moeder ziek werd. liep ik heel veel hard. Ik was bijna elke dag onderweg. Na mijn werk de loopschoenen aan en gaan. Ik heb heel Texel en heel veel van de rest van Nederland gezien tijdens het hardlopen. Nou gezien, ik heb er overheen en doorheen gelopen. Ik heb er uiteindelijk niks van gezien. Mijn hoofd was ergens anders en ik heb van heel veel routes niets in mij opgenomen. Wat ik wel heb gezien? Geen idee, dat ben ik voor een heel groot gedeelte kwijt. Dat is diep weg gestopt. Het is niet verdwenen, nee dat niet. Soms komt er iets voorbij dat me eraan herinnert, een liedje op de radio, een vraag op een verjaardag, een situatie van iemand anders en dan ben ik weer terug bij dat moment. Dat is nooit lang, maar het zit nog ergens diep van binnen. En dan denk ik: wat is het soms oneerlijk verdeeld. Waarom heeft niet iedereen hetzelfde programma in het leven?
Robert Bakker