"Op de ambulance eigen baas"
Als de nood hoog is, is de ambulance nabij. Ambulance-verpleegkundigen Saskia Engelhard, Riny Roeper en Roel Smallenbroek weten wat hen te doen staat. Tientallen jaren waren ze paraat, woensdag namen ze afscheid, te midden van collega's en oud-collega's.
Het kan iedereen overkomen. Dat je in een situatie komt waarin je snel medische hulp nodig hebt. Dan is het mooi dat er mensen als Saskia, Riny en Roel zijn. Vakbekwaam, met een brede medische kennis en ervaring, vormden ze met hun chauffeur vele jaren een zelfstandig team en weten wat ze moeten doen in geval van nood.
Drie Texelaars met een lange staat van dienst op de ambulance. Roel 16 jaar, Saskia 24 jaar en Rinie 26 jaar. Allemaal werkten ze daarvoor als verpleegkundige in het ziekenhuis en maakten om uiteenlopende redenen de overstap naar de ambulance. Saskia: "Ik kwam vanuit Nieuw Zeeland naar Texel en wilde niet meer in het ziekenhuis werken. De ambulance is iets wat ik altijd al had gewild. Nu kreeg ik de kans dat te doen." Riny: "Ik werkte in Hoorn in het ziekenhuis en kreeg een relatie met Willem (Roeper). Hij wilde niet naar de overkant verhuizen, dus keerde ik na zes jaar latten terug naar Texel. Zo kwam ik op de ambulance. Ik had in Amsterdam de SOSA-opleiding al gedaan." Roel: "Ik was klaar met het werk in het ziekenhuis. Ik nam ontslag en wilde in juli en augustus lekker op het strand zitten. Maar na een week kwam Paul (Smidt, die toen de Texelse Ambulancedienst runde). Hij had mensen te kort."
Saskia: "Op de ambulance ben je eigen baas. Samen met je chauffeur moet je de klus zien te klaren. Geen dienst in een ziekenhuis waarin je precies weet wat er gaat gebeuren." Roel: "Door onze opleiding en ervaring hebben we een heel brede kennis opgebouwd. Je komt van alles tegen, van een pasgeboren baby tot iemand met pijn in de borst en een stoffelijk overschot dat ergens al een paar maanden ligt. Texel is altijd bijzonder. Ik herinner me nog goed dat we met politie en brandweer anderhalf, twee uur op zoek zijn geweest naar een man die bij De Waal met de auto van de dijk was geraakt. Hij belde vanuit de bosjes, maar had geen idee waar hij was."
Saskia: "Je maakt op de ambulance veel bijzondere dingen mee, van geboorte tot overlijden en alles wat er tussen zit. Ik was eens bij een parachutist wiens parachute niet goed open was gegaan. Ik moest constateren dat hij werkelijk dood was. Het contrast is soms heel groot. Een moment later werd ik opgepiept door iemand die met skeeleren was gevallen. Wat me nog goed bijstaat is een bevalling die ik zelf heb gedaan. De verloskundige was onderweg, maar het kind kwam al. Ik kom dat meisje nog steeds tegen, zij weet dat ik haar ter wereld heb gebracht."
Vers in het geheugen bij Riny ook een bevalling. "Op een doordweekse avond in een vakantiehuisje. Totaal onverwacht, de mensen hadden er nog niet op gerekend en voor vervoer naar het ziekenhuis was de vrouw al te ver heen. Klaas Eissen (huisarts) was druk bezig. Alles ging goed, we verzorgden de moeder en het kindje. Albert (Winter, de chauffeur) was net vader geworden en is naar huis gegaan om babykleertjes en andere spullen te halen. Ze hadden nog geen naam bedacht. Toen zei Klaas: 'Noem haar dan Tessel.' En dat gebeurde." Heel anders was de doodzieke man waarmee Riny eens werd geconfronteerd. "Hij lag op bed en moest met spoed naar Alkmaar. Er lag een kat bij hem op bed. Het beeld van die kat bij zijn doodzieke baas, blijft in mijn herinnering."
Heftig was die keer toen de ambulance waarin ze reed zelf betrokken raakte bij een ongeluk. "Paul had net een nieuwe auto. We reden met zwaailicht en sirene aan en haalden in. Maar de voorste auto in de rij sloeg plotseling linksaf. We werden rechtsvoor vol geraakt. De ambulance belandde op z'n kop in de sloot. Wonder boven wonder bleven we ongedeerd, maar de auto raakte total loss. Het gevoel dat je min of meer onkwetsbaar bent wat ik tot die tijd had, als we met spoed voor een hulpverlening onderweg waren, dat was ik sindsdien kwijt. Maar gelukkig is het daarna altijd goed gegaan."
Saskia: "Mensen bellen tegenwoordig snel 112, ook voor de meest belachelijke dingen, waarvoor ze eigenlijk naar de huisarts zouden moeten. We kijken of we ter plekke kunnen behandelen. Of we brengen ze naar de huisarts, want je kunt niet te lang bezig zijn en de ambulance nodeloos bezet houden." Toen Saskia, Riny en Roel met z'n drieën kriskras over Texel reden op zoek naar een locatie voor hun afscheidsfeestje, kwamen allerlei herinneringen boven. "Ieder voor zich hebben we op allerlei plekken bijzondere situaties meegemaakt. Dat heb je hier toch meer dan aan de overkant, omdat je het eiland zo goed kent."
Op ambulance maak je veel bijzondere dingen mee