Pastoor keerde terug
"Napoleon, die ook was verbannen naar een eiland." Die gedachte kwam als eerste op bij Jan Granneman, toen de bisschop in 1969 besloot dat hij pastoor zou worden op Texel. Maar het liep anders: Texel groeide uit tot zijn "eerste liefde".
Granneman, geboren in 1941, was 28 jaar toen hij priester werd. Op Texel was hij nog nooit geweest. "Ik had geen idee of de boot eens per dag of per week voer." Hij was destijds één van de vier pastoors op het eiland en kreeg alle scholen onder zijn hoede. Het vak Kennis van het Geestelijk leven was toen verplicht voor alle leerlingen. Hij gaf les op de basisscholen, op de Huishoudschool en op de LTS. "Ik voelde me een soort vader van al dat grut en had er veel plezier in. Ik ontdekte dat ik het leuk vond om dingen over te dragen en dat mijn hart naar de jeugd uit ging."
Veel van de leerlingen van toen, kwam hij weer tegen toen hij in 2010 terugkeerde naar Texel, als invaller. "Ik heb Texelaars altijd als hartelijke mensen ervaren. Gezellig, meegaand en niet van die scherpslijpers. Relaxed ook." Maar hij ondervond ook: "Niet alles wordt uitgesproken. Leer hun zwijgen te verstaan", is mij wel eens verteld. Zijn lidmaatschap van de zweefvliegclub was de aanleiding voor de toenmalige beheerder van het vliegveldrestaurant hem te vragen hun kind te dopen. Niet in de kerk, maar op het vliegveld.
Granneman was tot 1973 pastoor op Texel. Zijn volgende parochie was De Kwakel. Als aalmoezenier werd hij nadien uitgezonden naar Libanon. "Een spannende tijd en er zijn daar ook doden gevallen." In 1983 werd hij pastoor in Hoogkarspel en al snel kwamen Westwoud, Ooster- en Westerblokker en Medemblik er bij. "Westfriezen zijn gezellig, maar wat meer recht voor hun raap dan Texelaars." In 2009 vierde hij zijn 40-jarige priesterjubileum. Zijn eigen geloof was in die jaren gegroeid. Vol ambitie sprak hij over het nieuwe geloven. "Ik zie het als een latente betrokkenheid bij de kerk. Maar tegelijk bestaat die uit mensen die toch een geloof hebben. Dat is van deze tijd. Mensen kijken anders tegen een parochie aan."
Na zijn emeritaat in 2010 verhuisde hij naar de Wieringermeer, de polder waar hij als boerenzoon vandaan kwam. "Ik hou van de rust, de ruimte en het uitzicht. En om lekker in de tuin bezig te zijn", vertelde hij in 2011, toen hij als invaller twee keer in de maand naar Texel ging. Niet als pastoor. "Ik ben een soort kapelaan. Ik doe het graag, het is het vak waar ik altijd van heb gehouden." Het houden van een mis vergeleek hij met een optreden. "Een preek is meer dan een verhaaltje vertellen. Je geeft ook iets van jezelf. En ik probeer de mensen wat mee te geven."
Pastoor Granneman, 77 jaar oud, overleed donderdag 22 februari in Middenmeer, waar hij op 1 maart wordt begraven.