Als ik op route ben naar de patiënten, ga ik graag naar een oude boerin. Het is een intelligente warme vrouw die altijd tussen Den Burg en Den Hoorn vele schapen heeft geweid met haar man. Ze kan vertellen over de mooie jaren met de kinderen en kleinkinderen bij de lammetjes en het schapen scheren, het spelen in het hooi, de weilanden. Op een foto in de hal heeft haar man in een hand een pasgeboren lammetje, het dampt nog na van het warme vruchtwater, voordat het bij de ooi wordt teruggelegd.
Een kant van haar lichaam is beperkt in de bewegingen, maar toch heeft ze door veel oefening en zelfredzaamheid haar zelfstandigheid kunnen behouden. Respect daarvoor. Ik help haar douchen en aankleden en bewonder de mooie Quilt op haar bed. Beneden aangekomen met de traplift gaat ze even bijkomen op de bank. Ik help haar met haar sokken en schoenen en zit daar ook weer naast een prachtige deken van lapjes en kleuren. "Mooi hoor, knap gemaakt , al die verschillende motieven en wat een werk!" "Ja", zo vertelt ze, "het is een heerlijke hobby, en ook nog functioneel", en ze voegt de daad bij het woord en kruipt er heerlijk warm onder.
"In mijn hobbykamer liggen er nog meer, kijk maar eens bij de computer." En inderdaad op het bed, aan de wand overal mooie doorgestikte kleurrijke kunstwerken, want zo kan ik ze best noemen. De patchworkdekens komen in de 18e en 19e eeuw vanuit Amerika naar Europa. De patch, ook wel lapjesstof, is vaak een hergebruikt stukje kleding, doet weer dienst, en geeft warmte. Vaak wordt gebruik gemaakt van een systeem, het blokhutmotief. Men begint in het midden met "het Haardvuur", en daarom heen komen dan weer allerlei kleuren en motieven. Veel groepen vrouwen wisselen patronen en technieken uit, en vinden gezelligheid en warmte bij elkaar. Zo ook hier op ons eiland, waar al heel veel mooi handwerk tot stand kwam .
Als ik op een overdekte markt ben in Schagen valt me een groepje dames op. Ze staan bij een klein tafeltje, verkopen sokken, pannenlappen en baby truitjes voor het Rode kruis. "Het is feest mevrouw, we bestaan 150 jaar, heeft u interesse?" Ze wil graag iets verkopen, dat begrijp ik, maar de sokken zijn te klein voor manlief zijn grote voeten en ik wil bijna doorlopen als mijn oog valt op een heel klein dienblaadje. "Mag ik het eens van dichtbij bekijken?" Ze geeft het voorzichtig in mijn handen. Onder het glazen blaadje zijn allemaal ini mini lapjes aan elkaar gemaakt. Echt kunstig, de lapjes niet groter dan een paar centimeter, zijn in de kerstsfeer met rood en groen. "Mooi gemaakt", knik ik, "Ik wil deze wel."
Als ik weer bij de boerin ben krijg ik bij het weggaan een mooi ingepakte letter. "Voor bij de thee, voor de goede verzorging." Waarop ik het kleine blaadje met gedicht uit de tas pak. "Voor u, voor de warmte en het delen van uw stof, uw stof tot spreken, al uw lapjes in het leven , bedankt …..