Wat ik zeggen wou
Onmacht en frustratie
Onze zoon heeft bij zijn geboorte een zuurstofgebrek gehad en daarna problemen gekregen. Wij hebben stad en land afgereisd om hem bij te staan en naar een oplossing te zoeken. Op z'n zestiende of zeventiende werd hij verwezen naar het AMC. Daar heeft hij een paar maanden in de adolescentenkliniek verbleven. Er ging een wereld voor hem open en voor ons ook. Uiteindelijk kreeg hij de diagnose schizofrenie. Hij praat in de wij-vorm en heeft een goede en een slechte ik. In die periode had de goede ik de overhand. De medicijnen werkten, het ging goed.
Hij werkte een tijdje bij De Bolder, maar werd ontslagen wegens teveel ziekteverzuim en omdat hij het productieniveau niet haalde. Dat was net in de tijd dat De Bolder z'n eigen broek moest ophouden. Daarna heeft hij het bij allerlei bedrijven geprobeerd. Maar óf er werd misbruik van hem gemaakt óf hij haalde het productieniveau niet. Hij belandde werkloos thuis en dat was voor hem en voor ons zeer frustrerend. Een paar jaar lang heb ik hem meegenomen naar mijn werk, waar hij allerlei klusjes deed. Tot ik met pensioen ging.
De psychoses namen toe en hij werd ondersteund door het GGZ. Van de deskundigen kreeg hij te horen dat drank en drugs uit den boze zijn. Maar hij hield zich hier niet altijd aan en het werd steeds moeilijker om in onze maatschappij mee te draaien. Uitspraken als "je ziet niets aan hem, dan kan hij werken ook" en steeds moeten uitleggen wat er met hem aan de hand was, vielen ons zwaar. Inmiddels is onze zoon 'afgezakt' tot het drank- en drugsniveau dat wij al jaren zagen aankomen. Bij allerlei instanties hebben we om hulp gevraagd, maar die kwam er niet.
Nu zijn wij in de nadagen van ons leven. Door aandoeningen hebben we allebei zorg nodig en het wordt steeds zwaarder om hem nog te ondersteunen. Afgelopen week werden we voor de zoveelste keer met de neus op de feiten gedrukt. Hij had weer bedreigingen op Facebook gezet en het politieapparaat kwam in beweging. Met helikopter en al werd er naar hem gezocht. Ook wij kregen bezoek en uiteindelijk lukte het me hem te traceren. Ik kreeg een verwarde en huilende zoon aan de lijn. Hij hoopte door de politie te bedreigen dat ze hem zouden doodschieten. Dan was hij overal van verlost. En ook voor ons was het beter, zei hij.
Hij werd door de politie overgebracht naar de crisisopvang van het GGZ in Schagen. Wij hebben die nacht niet geslapen. Maar de politie informeerde ons goed en we waren blij dat hij nu eindelijk werd geholpen. Ik ben naar z'n huis in Oudeschild gereden om z'n katten te voeren. Daar raakte ik in gesprek met buurtbewoners die ook al een tijd in spanning leven. Ik kon ze vertellen dat hij opgenomen was en dat de rust in de buurt hopelijk zou weerkeren. Ze wensten ons sterkte en wij hen.
De volgende dag belde ik met het GGZ in Schagen om te horen wat er ging gebeuren. Tot mijn stomme verbazing vertelde de dienstdoende verpleegster dat hij door psycholoog en psychiater was beoordeeld en dat hij niet zou worden opgenomen. "Oh ja, en we hebben ook geen bedden meer, want we zitten in het hele land vol. Zeer spijtig voor u, we leven met u mee en wensen u veel sterkte." Dat hij psychotisch is, speelde geen rol.
Omdat zijn probleem drugs gerelateerd is, werd hij doorverwezen naar de Brijder. Volgende week volgt een gesprek met Brijder én GGZ, kreeg ik te horen. Een afschuifsysteem? Bij veel mensen met een psychische aandoening is het probleem door medicijnen drugs gerelateerd. Komen daar dan drugs en drank bij, dan kun je ze niet afserveren naar de Brijder. Samenwerking staat hier voorop!
Ik vind dat de politiek in Den Haag dit moet oppakken en de GGZ-instellingen meer geld en ruimte moet geven. De politie doet haar uiterste best om deze mensen na klachten van de straat te krijgen, maar dreigt het afvoerputje van de GGZ te worden. Patiënten worden niet geholpen en lopen één of twee dagen later weer op Texel rond.
Woontij en de gemeente moeten samenwerken in plaats van deze groep uit huis te zetten (zoals ook voor onze zoon dreigt) en de gemeenschap er mee op te zadelen. Deze problematiek moet worden aangepakt in de vorm van een goed begeleidwonenproject, waarbij GGZ, Brijder en Woontij nauw samenwerken. Ook hierin kan Texel groot zijn.
Familie Ben Oostra.