Ongezouten
Uitgekleed
Het dondert en het bliksemt. En het regent meters bier. Op de tonen van dit liedje van Guus Meeuwis gaf ik mijn huisarts een hand. Ik moest in de Zandkoog zijn. Nou ja, moeten. Dat is geen straf, want ze zijn allemaal even aardig en deskundig. De assistentes, de praktijkondersteuners, diëtiste en artsen. Noem maar op. En het is er vaak gezellig. Ik kom er altijd bekenden tegen. 'Hoe is het Annie?' hoor je dan. Een stomme vraag natuurlijk want ik zit niet voor niets in de wachtkamer. Dus dan wauwel ik maar wat over ups en downs, om vervolgens deel te nemen aan de eeuwige discussie over de muziek die er gedraaid wordt. Het is ook nooit goed. Af en toe hoop ik stilletjes dat er iets sensationeels gebeurt op Texel waardoor we voor eens en voor altijd verschoond zijn van dat geneuzel. Even leek het er op dat Leiden in last was toen medewerkers van de worstfabriek gingen staken. En dat net op het moment dat de zuurkool in de aanbieding was. Hamsteren dus, die sappige cholesterolbommen. Maar die storm is helaas weer geluwd. Dus kan er naar hartenlust gezeurd worden over de muziek. Als je net als ik met Guus op de achtergrond bij de arts binnenkomt, is de toon snel gezet. Maar voor hetzelfde geld word je getrakteerd op muziek die niet misstaat in het crematorium. En dan kom je ongetwijfeld met een pot extra pillen thuis. Zo zie je hoe sfeerbepalend de omgeving kan zijn. Datzelfde geldt voor de schilderijen die in de wachtkamer hangen. Ik vind de nieuwe expositie prachtig, niet in de minste plaats omdat ik sprekend lijk op die ene vrouw, die in de gang hangt. Elke week ga ik stiekem kijken of mijn mannetje dit prachtige portret heeft gekocht. Maar helaas, er zit nog steeds geen rood stickertje op. En eigenlijk had ik liever gezien dat er wel 20 rode plakkertjes op zouden zitten. Want wie wil er nou niet Annie aan de muur hebben hangen? En over mijn klachten gesproken. Nou had ik eindelijk contact met die leuke dokter, kijkt ie alleen naar mijn verstuikte enkel. Aandacht wil ik. Ik ben gek op aandacht, maar wel op afstand. Ik maak namelijk ook mee dat mensen in de wachtkamer erg opdringerig worden. Wat ik dan doe is het volgende. Ik loop naar het folderrek naast het aquarium waarin de assistentes zwetend aan de telefoon zitten. Die plannen trouwens de afspraken heel strak in want met het nieuwe zorgstelsel zijn we al uitgekleed voordat we bij de dokter binnenkomen. Maar goed. Over die opdringerigheid. Ik worstel me via een folder over een loopneus, een wandelende nier en een zwevende rib naar eentje die gaat over een heel vervelende overdraagbare ziekte. Ik verzeker u, als je die pakt, heb je ruimte zat op de bank!
Annie@texelsecourant.nl