Zingen voor jarige in het hospice
We hadden een jarige in het hospice. Precies op de dag dat T. en ik er 's middags als vrijwilligers een dienst draaiden. Het lievelingseten van de gast was tijdig doorgegeven. Draadjesvlees met sla en Opperdoezer Ronde aardappelen. Het vlees had een ploeg van de dag ervoor al urenlang laten stoven, want dat zouden we niet redden in de vier uurtjes dat je een dienst draait.
Toen we tegen drie uur in het hospice arriveerden, kregen we te horen dat de jarige 's ochtends met zijn zwangere dochter in een rolstoel naar De Zandkoog was gereden. Er werd een echo gemaakt, die het geslacht van z'n kleinkind zou vaststellen. Een meisje, kregen ze te horen van de verloskundige. Een speciale gebeurtenis op een bijzondere dag.
Daar zou het niet bij blijven, alleen wist onze gast daar nog niets van. Het hospice heeft een vijftigtal vrijwilligers - nog altijd niet genoeg, maar dat is een ander verhaal - en een van hen is de dirigente van het Texelse Visserskoor. Zij wist dat onze gast aan de overkant ook in een koor had gezongen en gek was op Nederlandstalige muziek. Een en een is twee en op haar vraag of het koor bereid was in het hospice te zingen, werd zonder aarzelen ja gezegd.
Zingen op het terras
De mannen zouden zingen op het terras, het enige onzekere waren de weersomstandigheden. Maar het was een zonovergoten dag en het grote zonnescherm moest zelfs naar beneden.
Zo stil mogelijk schoven we voor de schuifpui in de huiskamer grote stoelen aan de kant, zodat de jarige in z'n rolstoel breeduit van het concert zou kunnen genieten. De hele schuifpui bleek zelfs ingeschoven te kunnen worden, nooit geweten. Vanuit de raamloze huiskamer zagen we de mannen een voor een arriveren om zich gedempt pratend op het terras te verzamelen. Toen iedereen er was en de accordeonistes en de drumster hun plaatsen hadden ingenomen- het bleek nog een hele ploeg voor de drukste tijd van het jaar - vroegen we onze gast, die zich met z'n dochter en toevallig langskomend bezoek in de slaapkamer bevond, naar de huiskamer te komen.
Vrijwilligerswerk, wat kan het mooi zijn!
De jarige werd zingend onthaald. Eerst verbijstering, daarna ontroering. Dat laatste niet alleen bij de gast, maar bij alle aanwezigen. Het hakte er emotioneel behoorlijk in, ook bij de leden van het Visserskoor. Oog in oog met een erg zieke leeftijdsgenoot, waarschijnlijk zelfs jonger dan hun gemiddelde leeftijd, met naast hem een dochter met een mooi rond buikje... En dan zingen, je moet het maar kunnen. En ze konden het. Het klonk als een klok.
Om de dichtgeschroefde kelen na afloop te smeren kregen de leden een biertje aangeboden. Speciaal gehaald en koud gezet. In de la was echter geen dopopwipper te vinden. Nooit eerder gemist, want als je aan het werk bent drink je geen pils, natuurlijk. De buren bleken gelukkig wel over een exemplaar te beschikken.
Biertje
Nadat iedereen was vertrokken wilde de jarige ook wel een biertje. Terwijl T. en ik als een haas de maaltijd klaarmaakten, zat hij, samen met z'n dochter, nog even lekker na te praten. Nog altijd verbaasd en diep onder de indruk. De maaltijd heeft hij in bed opgegeten. We hadden hem meer dan behoorlijk opgeschept, maar toen we vlak voordat onze dienst erop zat, het blad wilden ophalen, zat hij nog lekker te kauwen. Nee, hij at nog even verder, vertelde hij. 'Het is heerlijk en het is een fantastische dag geweest. Ik kan er nog steeds niet over uit.'
Wat kan vrijwilligerswerk toch mooi zijn!
Margreet Berndsen, ingezonden verhaal voor de Verhalenmiddag van het Texelfonds.
