Achter de schermen
Piet Beentjes. Voor de meesten van ons was de naam onbekend, tot de veelbesproken documentaire "Piet is weg" werd uitgezonden. Een raadselachtig verhaal van lang geleden, hier en daar wat suggestief gebracht en dat veel vragen oproept, maar geen antwoorden oplevert.
Bizar was het verhaal over het kistje met botten dat de koster bij de kerk van De Waal vond. Het verband met Beentjes was snel gemaakt, zo zette hij iedereen onbedoeld op het verkeerde been, om in de terminologie te blijven. Bij het Forensisch Laboratorium zullen ze zich voortaan wel twee keer bedenken als ze nog eens een Texelse "cold case" krijgen.
De Volkskrant bracht het nieuws groot en wist zelfs te melden dat het hele eiland het er over heeft. Eind van het liedje is: Piet Beentjes is weg en ik denk niet dat hij ooit nog eens ergens opduikt, of het moet zijn met Ouwe Sunderklaas.
Een ander onderwerp dat de tongen flink losmaakt: de nieuwbouw op de Groeneplaats. We hebben allemaal de plaatjes gezien. "Schrijf daar eens een heel kritisch stukje over", drukte een Texelaar mij met Struûn op het hart. Een aanfluiting vond ie het.
Maar er zijn ook andere geluiden. Van de week hoorde ik een gesprek tussen twee gezworen vrienden aan. Ze waren het totaal met elkaar oneens. De één vond het helemaal niets. Te massaal, niet Tessels, dan maar liever laten zoals het is. De andere vond het juist mooi. Bovendien, zei hij, vindt de gemeenteraad het ook mooi. Dat is een gemeleerde club mensen die we met z'n allen hebben gekozen. Ze klapten zelfs voor het ontwerp.
Typische zo'n onderwerp waar we het wel nooit over eens zullen worden. Zelf herken ik in één pand de stijl van het Polderhuis. Dat streelt, maar erg origineel is het natuurlijk niet. Ik hoop dat ze het hier en daar wat bijschaven, ver-Tesselen (bestaat er trouwens – afgezien van onze schapenboeten en vissershuisjes – wel een Texelse bouwstijl?). En dan snel bouwen. Het wordt al gauw mooier dan dat foeillijke gemeentehuis dat er stond.
Het is aan de firma Tuin om het neer te zetten. Een aannemer uit Den Helder die ik de laatste tijd veel tegenkom op Texel. Nu dus ook in het hart van onze samenleving. De Texelse aannemerij houdt zich opvallend rustig, naar verluidt zitten ze zelf ook ruim in het werk en komt het niet aan op een klusje meer of minder. Nu maar hopen dat we achteraf niet zeggen: We zijn er weer ingetuind.
Gerard Timmermam