Ongezouten
Slagroom
'Als elke mantelzorger een bloem kreeg, bleef de lente eeuwig duren.' Prachtig. Als je dit zo leest denk je dat degene die dit gedicht heeft bedacht, zo kan solliciteren voor de functie van eilanddichter. Annie vindt het jammer dat de huidige eilanddichter de pen aan Maarten geeft na twee jaar. Hoewel het niet de officiële reden is dat zij stopt, denk ik dat ze ook een beetje moe is geworden van het feit dat je de wind ongenadig van voren kan krijgen, zodra je je kop boven het maaiveld uitsteekt. Dan krijg je alle asociale media over je heen. Met pek en veren word je ingesmeerd. De opvolger zal dus stevig in z'n schoenen moeten staan. Wellicht dat dit nog meegenomen kan worden door de sollicitatiecommissie die op zoek gaat naar een eilandelijk ambassadeur die bijdraagt aan de promotie van Texel. Enig eelt op de ziel is hierbij welkom. Tja, en dan die openingszin over die bloem voor elke mantelzorger. Annie denkt dat op Texel geldt dat niet alleen de lente eeuwig duurt, maar ook de zomer. Want onze mantelzorgers krijgen voor een jaar keihard sappelen geen bloem maar een hele bos bloemen of voor een vergelijkbaar bedrag een themapakket. Vorig jaar bestond de gemeentelijke waardering voor deze onzichtbare maar oh zo onmisbare groep uit VVV bonnen van honderd euro die je overal kon besteden. Dat scheelt dus nogal wat. Honderd euro of een bos bloemen. Annie meent zich te herinneren dat de waardering door de gemeente zelfs 250 euro heeft bedragen. En reken er maar niet op dat die bon, voor wat voor bedrag dan ook, ooit nog terug komt. Het boeket zal verworden tot een bosje en uiteindelijk inderdaad tot slechts één bloem. De mantelzorgers zélf hoor je daar niet over. Die zijn wel wat gewend. En wat moeten ze? Staken? Dan doen ze uiteindelijk zichzelf de das om. Degene die ze verzorgen laten ze immers niet in de stront zakken, letterlijk en figuurlijk. Natuurlijk is het zo dat het spreekwoord opgaat van dat paard en die bek waar je niet in mag kijken, maar het scheelt nogal wat of je tegen een ruiker aankijkt die binnen één week begint te ruiken of dat je middels die cadeaubonnen door het jaar heen wel twintig keer een kop koffie met appeltaart kon nuttigen. Met slagroom bovendien. En als we nu toch op de heel Holland bakt toer zitten: zijn mantelzorgers niet de kers op de taart? Welke enorm zware druk zou er niet komen te liggen op de reguliere zorg en de tehuizen als er geen mantelzorgers zouden zijn. Onvoorstelbaar. En natuurlijk is het zo dat hun zorg, jaar in jaar uit, zeven dagen per week, niet afgekocht kan worden met wat voor bedrag dan ook. Maar nu is het wel erg karig. Wat zegt u. Geen geld? Bedenk dat goedkoop uiteindelijk duurkoop is.
Annie@texelsecourant.nl