Het is woensdagmiddag, ik heb de oppas van de buurkinderen en we zitten aan de grote keukentafel te eten. Een vers bruin brood, kaas, ham en een mandje met pindakaas en jam en honing, u kent het wel. Een pot thee erbij. "Heeft u niet iets anders, iets lekkers voor op brood?", vraagt Joaz. "Eerst een boterham met kaas en dan mag je iets lekkers hoor", het lijkt of ik mijn moeder citeer. "Wat vind jij lekker? Krentenbollen?" Ik doe de la open en hij duikt erop. Triomfantelijk houdt hij een groot rood pak hagelslag van manlief omhoog. "Dit is lekker!" Alle drie beamen ze dat met volle mond, en de volgende boterhammen gaan erin als koek, helemaal omdat er gekleurde snoepjes inzitten. "Mijn vader zegt dat je het lekkerste altijd voor het laatst moet bewaren." De kleine blonde paardenstaart heeft de snoepjes keurig tussen de chocoladekorrels uit gevist en naast het houten bordje geschoven. Ik knik haar goedkeurend toe. Als we later de hond uitlaten, hebben ze energie en pret voor tien, de bruine boterham deed wonderen.
Een paar weken geleden had ik kaartjes voor de Swiftboys gekocht. De gewone werkzame jongens van Amsterdam-Zuid uit de hoofdklasse, mochten in de Kuip tegen landskampioen Feyenoord een poging wagen om de KNVB-beker binnen te slepen. Manlief ging graag mee dat begrijpt u, maar de kampioenen kregen een lesje op de mooie grasmat. Zelfs met tien man boden de uiterst sportieve mannen van Swift geduchte tegenstand. De keeper had een glansrol, en de goal van Max van Wakeren, was een eredivisiewaardig. Als een streep, loeihard naar de kruising in het Feyenoorddoel. Ze verloren met 4-1, maar hadden geweldig spel laten zien, zeker met die 10 man. Toen we een biertje deden bij de nabeschouwing beneden, kwam de scoorder in beeld voor een interview, zijn vader en moeder stonden vlak naast me. De prachtige goal werd herhaald en geprezen. "Hebben jullie speciale voorbereidingen gehad om hier jullie mannetje te staan?"vroeg de sportverslaggever. "Dit is een jongensdroom", sprak Max vrij in de camera, "scoren in de Kuip! Maar we hebben het gewoon op onze bruine boterham gedaan." Ik gaf de vader een hand, hij keek me glimmend aan. "Daar kun je trots op zijn pa!", feliciteerde ik hem.
Groot talent komt soms onverwacht of iets later bovendrijven. Zondag zaten we het EK veldrijden in Tsjechië te bekijken. Denise , het blonde meisje van de Bruinvis, mocht achterin meestrijden op een gewaagd parcours. Met Texel op haar zij en AB op haar billen, knokte ze zich een weg naar voren op de fietsen van haar vader. Een Texelse op een EK , Waanzin, maar echt waar. Een geweldige prestatie. Om dit als moeder, gewoon op de bruine boterhammen te bereiken dat getuigt van grote klasse. Een hoofdklasser die bij de professionals haar mannetje staat. Ik hoop en denk dat er nog meer kansen komen.
Heeft ze het lekkerste voor het laatst bewaard? Een glansrijke oersterke Tesselse uitdaging…?