'Blok 1 al de vernieling in gefietst'
Als we voor de vijfde keer het stuk Lancasterdijk/ IJsdijk tussen Oosterend en Oudeschild fietsen en we ons realiseren dat we al rond de veertig kilometer teveel hebben gefietst, besef ik dat het een zwaar weekend gaat worden. Zeker als het tempo van een ontketende Mike Brouwer en Aron Zeeman ongelofelijk hoog blijft.... Met de tong zo ongeveer tussen de ketting probeer ik te volgen.
We hebben een team met alleen maar nieuwkomers dat verder nog bestaat uit Patrick Zijm. Die onervarenheid breekt ons in blok 1 op. We zijn niet zeker van de eerste aanwijzing - een afbeelding met wat huisjes - maar besluiten het er op te gokken en fietsen naar Oudeschild omdat we denken één van de huizen herkend te hebben. Ook na flink wat vragen in het dorp vinden we geen post en besluiten we de noodbrief open te maken. We kunnen onszelf wel voor de kop slaan, er stonden zeven huisjes op de tekening. En zo kunnen we het hele stuk weer terug. Dit soort fouten overkomen ons in blok 1 nog wel een paar keer en zo fietsen wij veel te veel in een voor mij te hoog tempo. Als het blok er op zit, heb ik al één keer kramp gehad en ben ik meer dood dan levend. Angstbeelden dat ik niet finish, doemen al in me op. Het snot zit al over mijn halve gezicht en ondanks dat het niet regent, ben ik drijfnat.
We weten in het eerste blok toch nog vier posten te halen. Aron trotseert het koude water van de Waddenzee bij het Waddenstrandje waar hij met zijn blote voeten botten -waar het vlees nog aan zit - moet zoeken in het water. Alleen het uitkleden voor de zee duurt al een kwartier, omdat onze benjamin zestig lagen kleren aan blijkt te hebben. Ondanks onze matige start, vermaken we ons kostelijk. In blok 1 zetten we verder nog thee met een hijskraan, laten we ons dekken door een Aron in een schapenboet - dit klinkt net zo fout als het was - en brengen we een bezoek aan de eendenkooi van Dijkmanshuizen.
Gelukkig, lopen!
Het tweede blok is tot mijn grote opluchting een loopblok. Vanaf de tussenstop bij het Hoogheemraadschap in Oudeschild moeten we eerst per fiets naar De Mok. Daarna mag de fiets eindelijk aan de kant. We beginnen het blok zoals het eerste geëindigd is: we verkloten zeker drie kwartier doordat we verkeerd lopen en als we wel bij de opdracht zijn - een kano-opdracht die nog eens twintig minuten in beslag neemt - levert ons dat slechts vier punten op. Maar dan komt de kentering. Een aanwijzing over een hutje op de Hors levert ons de volle twintig punten op - de envelop blijft dicht en we pakken de maximale score. De sfeer wordt spontaan beter en we maken ons compleet niet druk als het team van de brandweer al zingend voorbij marcheert. Sterker nog, al snel lopen wij ook te zingen. Door de vertraging is er qua score nog geen grote verbetering te zien, maar het tweede deel van blok twee hebben we de smaak echt te pakken gekregen. Als het blok sluit, worden we tot ons groot plezier met de Beursplein 5 naar de slaaplocatie gebracht. Waar we al een beetje op hoopten, wordt werkelijkheid. We worden afgezet bij de Schulpengat. Het vergt nog de nodige handigheid om een tent op te zetten, je kunt immers geen haringen in de grond slaan. Het lukt ons best aardig. Na een bord boerenkool en een set schone kleren kruipen we voor anderhalf uur de slaapzak in. Ik overweeg even de burgemeester over de reling te gooien als hij ons na anderhalf uur toeterend komt wakker maken.
Met de wind in de rug naar 't bos
Na het ontbijt besluiten we voor blok 3 direct de noodbrief open te scheuren. "Dan zitten we maar in het blok", merkt Patrick op. Het blijkt een gouden zet, want we zijn zeker niet één van de laatsten. Het is nodig ook, want we staan één na laatste. Na de eerste opdracht hebben we de wind ook spreekwoordelijk in de rug. We krijgen wat tips van andere teams, we weten zelf wat antwoorden en weten mee te kijken bij een team dat de noodbrief heeft geopend en naar dezelfde post moet. Het voert ons onder meer langs windsurfen bij de familie Van Rijsselberghe, een parcours afleggen met emmers water op je hoofd, een stormbaan bij Bloem en Bos en 'waterboarden' op het Martelaarsveldje. Bij de laatste post hebben we alle vier onze shirts al snel uit en happen we allerlei voorwerpen uit een speciekuip. We pakken nog 25 punten als we ons als het bruidspaar Ricardo en Marleen voordoen op Woutershok. Daarna is het snel naar de Westerweg om ons klaar te maken voor het laatste blok.
In blok 4 zetten we nog even alle zeilen bij, niet qua tempo overigens. Een kleuter van drie die voor het eerst zonder zijwieltjes zou fietsen, komt nog sneller vooruit dan ik. Ik kan niet meer. Toch scoren we nog veel punten bij posten als de Obersturmbannführer van de bunker van Texla, een kartronde, zwembad Molenkoog, een schuin toneel op de Groeneplaats en een communicatieopdracht op de sloot bij Kabeltex. Als het blok er op zit, zetten we koers naar De Hof in De Koog waar al jaren het eindpunt ligt. We eindigen als 23-ste. Moe en voldaan... Eenmaal thuisgekomen, meer dood dan levend, slaap ik twaalf uur. Volgend jaar weer....
Ik overweeg even de burgemeester over de reling te gooien
Job Schepers