De boeren zijn tot in de nacht in de weer, drukte om alles te oogsten, zelfs op zondag zien we de lichten op het land schijnen achter ons. De maïskolven zijn rijp, het groen lijkt in het schemer wel geel goud. Ik zet een oogstmand op de foto, het is een oogstmand omdat ik ook mais, goud geel graan en kastanjes tussen de bloemen heb gestoken. Het is een rouwbetoon aan een boer die zijn vrouw op hele jonge leeftijd heeft verloren. Een schat van een vrouw die als een klaproos werd geplukt vanuit het boerenland.
Vroeger hadden we dat niet gedaan misschien, beide niet, de boer bewerkte zijn land niet op zondag, en het rouwstuk was geen oogstmand geweest. De jaren veranderen ons, er is ruimte voor individuele invulling en beleving. Het overkwam mij zondag toen ik op de fiets toog naar de ijsbaan. De ijsbaan was in het zondagse zonnetje een samenspel van muziek in alle toonaarden. Ik voelde me door de vele begrafenissen flink blue , daar kon het zonnetje eigenlijk op dat moment niet veel aan veranderen. Totdat de Tesselse gelegenheidsband ging spelen. "Ain't no sunshine when she is gone", een waar schot in de roos, in het hart vol verdriet, een mooie warme stem, bijna de oude Bill Whithers, als ik mijn ogen gesloten heb.
De Tesselaars hebben jarenlang gezaaid, de zaal stroomt vol met luisteraars, echte bluesgangers met een gouden armband, en de groep zet een negro spiritual in. Ik moet een beetje lachen, door de tranen heen zie ik dat ze witte jurken aantrekken, en net zoals het ooit begon, de blues zingen op een spirituele manier. De Tesselaars oogsten, ja het is een grote toegevoegde waarde omdat het met eigen gevoel en liefde is ingevuld. Na al die 30 jaren hebben ze nu voor een groot groeiend publiek een gouden weekend gemaakt. Voor mij was het moment op die zondagmiddag genoeg, het gaf een gouden randje aan het afscheid van de jonge boerenvrouw. Ik fietste naar huis en kwam in de Julianastraat Gelein op zijn booster tegen, natuurlijk op weg naar die zelfde ijsbaan. Hij ging op zijn eigen trekker naar het groene rijpe land om te oogsten. Want deze boer had ook flink gezaaid, als Tesselaar in aardappels, maar ook in noten, muzieknoten die op allerlei manier, van wasbord tot saxofoon werden ingevuld.
Ik ben trots op de zaaiers op dit eiland, er is iets in ons of in onze natuur wat een goede voedingsbodem creëert. Als u deze krant op de mat is er een Blom gepromoveerd, een Neerlandicus, op de werken van Jan Wolkers. Hij heeft een biografie geschreven, en deze komt ook vandaag, 10 jaar na het overlijden van de grote schrijver in de boekhandel. Onno Blom werd ooit door de schrijver himself daarvoor uitgekozen. Ze hadden een klik, en die was nodig om de eigentijdse vernieuwende Wolkers te begrijpen en te verwoorden. Karina de muze en steunpilaar, waarbij Jan tot volle wasdom kwam, hielp ook Onno. Een groter voorbeeld van een gouden oogst en rouwbetoon is er bijna niet denkbaar..