Het is oogsttijd, de appels aan de boom in de groentetuin zijn rijp voor de pluk, met een emmer vol komt manlief binnen. "Deze man verlangt naar appeltaart." Hij lacht me toe, ja wie houdt er niet van appeltaart! Heel lang geleden werd de man al verleid met een appel, die moet er wel heel lekker hebben uitgezien, bijna net zo lekker als deze verleidelijke rode glimmende goudrenetten.
Het wordt geen appeltaart, maar appelcake met lekkere roomboter en kaneel, heerlijk. Ik ga de tuin weer in en sleep nog een mand met appels mee naar binnen, voordat ze ten prooi vallen aan de storm die over ons land waart.
Een storm van publiciteit, een golf van verontwaardiging, en een aanbod van vele vrijwilligers om te zoeken naar het mooie meisje Anne Faber. Het is deze week de week van de veiligheid, maar niets is minder waar. Het is voor de fietsende Eva niet veilig, ze is geplukt als een mooie appel van de boom .
De bossen worden uitgekamd, overal meter voor meter wordt gezocht, de jas, de fiets , de rugzak worden gevonden."Meiske waar ben jij?", hebben velen met mij gedacht… Er wordt niet alleen met appels gesleept, nee , deze week werden 300.000 handtekeningen ingeleverd, die nodig waren om voor 16 oktober, het referendum aan te vragen om de Sleepwet erdoor te krijgen.
De sleepwet staat toe dat er een sleepnet kan worden uitgeworpen waarin gesprekken en mails kunnen worden opgevist. Er kan massaal online een wijk waar een verdachte zich bevindt worden afgeluisterd. Zagen we nu dat het gebruik van haar mobiel haar traceerde, dan kan de lucht waardoor alle gesprekken af te luisteren zijn, een redmiddel zijn.
Hoe veilig zijn we dan? Wat moeten we in Nederland van onze privacy prijsgeven om de rekening te betalen van diegene die zeer recidief gevaarlijk gewoon weer op vrije voeten komt te staan? Zou de week van de veiligheid ook niet aan de andere kant moeten werken? Als een veroordeelde geen psychologisch onderzoek wil en zodoende geen TBS krijgt maar een aanzienlijk lagere straf, waar zijn we dan in ons land in hemelsnaam mee bezig? Als een man meerdere malen wordt vastgezet voor verkrachting en daar geen spijt van heeft, is er toch echt iets in de kennis van goed en kwaad verkeerd gegaan. Voor de veiligheid van de maatschappij en onze dochters lijkt het me dan wenselijk dat de schuldige langdurig wordt behandeld, verplicht.
En de schuldige, ook een mens, een ziek beschadigd mens weliswaar, is er zelf uiteindelijk ook bij gebaat. In de eerste kamer is de sleepwet aangenomen. Ik hoop dat het kwartet, dat deze week kwam met een dik regeerakkoord waarin we toch vooral vertrouwen moeten hebben in de toekomst, ook zal denken aan de toekomst van ons rechtsbestel, en de toekomst van onze dochters. Het vertrouwen heeft nu de blinddoek voor van Vrouwe Justitia , en dat zoekt wat moeilijk naar rotte appels…