Nostalgie komt boven als ik de Facebookpagina "De goeie ouwe tijd" van Dennis Vonk bekijk. Met kiekjes van mensen en pandjes die we allang kwijt waren. Ze staan zomaar weer op ons netvlies. Ineens zie je de juf van de kleuterschool, je eigen kleuterklas, je bovenmeester, en heel veel bekende gezichten joelend over het CVO schoolplein rennen. Een groot touw slingert in het rond. Twee meiden staan te draaien en dan proberen met hoeveel personen je ertussen kon springen. Prachtig.
Vandaag spelen er ook heel wat kinderen. Sterker nog, vandaag wordt er gedemonstreerd, vele vrouwen en mannen die het onderwijs aan het hart gaat, brengen een stem uit in Den Haag. Het recht van demonstratie om meer ruimte in het onderwijs. Ruimte voor kleinere klassen, ruimte voor meer leerkrachten en assistentes, meer salaris om het beroep wat al jarenlang in de verdrukking zit, weer op de kaart te zetten en te laten groeien tot wat het eens was.
De overheid vraagt een hoop van de leerkrachten, systemen veranderen en net als in de zorg wordt er verlangd naar stapels ingevuld papierwerk. Tijdrovende computerschema's en veel meer kinderen die ook extra tijd nodig hebben. Ze worden al jaren aan een touwtje gehouden, zoet gehouden met druppels op de gloeiende plaat, en er wordt gedaan of de toekenning met Prinsjesdag van 270 miljoen veel voorstelt, terwijl aan de andere kant 230 miljoen bezuinigd wordt aldus de voorzitter onderwijsbond Liesbeth Verheggen.
Op kerkbezoek bij een oude dame hier in het dorp word ik getrakteerd op een lekker kopje koffie met een ouderwetse jodenkoek. We raken in gesprek over het geloof, over vroeger en haar rol in de maatschappij. Het is grappig om te horen hoe deze zilvergrijze vrouw haar "mannetje" stond. Ze hield van muziek en kwam in het muziekcorps te spelen temidden van allemaal mannen. Dat was in die tijd heel wat, maar ze blies de noten voortreffelijk en hield stand, jarenlang, op de kast prijkte een foto en een oorkonde voor meer dan 40 jaar trouwe dienst. "En had u ook een beroep?", kon ik niet nalaten te vragen. Haar ogen begonnen te glinsteren en ze vertelde dat ze er geen speciaal diploma voor had gehaald maar wel jarenlang de kleuterklas onder haar vleugels had laten spelen en knutselen en zingen en natuurlijk wandelen, dat deed ze heel graag.
"Wandelen?", vroeg ik nieuwsgierig "Hoe groot was uw klas dan? Hoe deed u dat?" "Je moet je voorstellen dat er toen niet zoveel verkeer was en de jongelui hadden niet zoals nu allerlei fietsen en rollend gareel, nee dat wandelen was een uitje. Ik toog met 60 kinderen twee aan twee met aan weerszijden touwen die ze vast moesten houden. Het was een lange stoet, maar het werkte. De jeugd kreeg even heerlijk de ruimte en beweging. De kinderen genoten en daardoor had ik ook plezier. Dat touw was de oplossing."