Ik ben aan het ramen lappen, de sporen van een heftige storm tijdens onze vakantie zijn achtergebleven op de ramen. Takken, bladeren, ik ben met emmers sop en de regenslang flink aan het sproeien, heerlijk.
Wij waren in Spanje, vlakbij Barcelona en Hollanders als wij zijn, togen we met de fiets door een wirwar van straten. Op de Rembles, waar kortgeleden nog aanslagen waren, liepen drommen met mensen. Ik genoot, er lagen prachtige bloemstukken voor de vrijheidsdag de 11e september, bloemenstalletjes, artiesten die als standbeeld fungeerden, en heel veel eettentjes en souvenirzaakjes. In de laatste hingen ontelbare voetbalshirtjes en vlaggetjes van Barcelona en Catalonië. En natuurlijk wilde manlief naar het grootste stadion van Europa. Bij mij waren het niet de hoeveelheid stoeltjes (100.000), de persloge van glas voor 150 reporters, de spelerstunnel, de grote Europacup waar we mee op de foto mochten. Nee, voor mij was het een heel ander moment. Het gebeurde nabij het museum, er was een soort hal ingericht met hele grote schermen waarop beelden werden geprojecteerd, fragmenten van wedstrijden, waarin natuurlijk gescoord werd, door Koeman, Messi en… Cruijff!
Het volkslied werd gezongen uit volle borst, en er was een zwart wit foto van Cruijff in zijn regenjas, wijzend, springend, gebarend, een foto zo groot dat alle mensen gingen zitten op de bankjes als eerbetoon. Cruijff wees hen de weg, het was voor hen de man die hun eigen identiteit bevestigde. De overwinning van Barcelona was niet alleen die stad, nee het stond voor de regio, de Catalaanse taal. Het volk dat zich na stormen en oorlogen en het regime van Franco, in 1979 autonomie verwierf voelde zich strijdvaardiger dan ooit met deze volksjongen aan hun zijde.
De overwinnaar kreeg een heldenrol, de emoties waren zichtbaar bij de mensen die uit volle borst het volkslied meezongen, en wij waren er stil van. Gisteren werd het eerste vijfje, een Johan Cruijff-munt geslagen, een geldig betaalmiddel. Een koninklijk gebaar. Deze week verscheen aan ons de nota over de Nederlandse munten, onze eigen koning las de positieve troonrede vrij vlot aan ons voor. Hij begon met St Maarten dat onlangs getroffen door de orkaan Irma. Willem Alexander gaf hen de prioriteit en stond aan hun zijde, een mooi gebaar, dat zij steun mogen vinden om hun eigen leven, hun identiteit weer op te bouwen. 'De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd'. We zingen het allemaal , als souvenir, maar in 1648 werden wij reeds officieel van het Spaanse juk bevrijd, door de Vrede van Munster. Gelukkig.. Na de bezichtiging van het stadion, beklimmen we de trappen 170 meter hoog van het grote Montjuic in avondlicht. We kijken uit over de stad, prachtig alle lichtjes. Ontelbare fonteinen gaan sproeien met verschillende kleuren en hoogten op de muziek van Queen, Barcelona. ...
Jong en oud, alle talen, alle landen zitten naast elkaar. 'Let the songs begin, friends till the end', het belangrijkste wat er is…