Zorgplekken

14 september 2017, 11:34

"Ik moet er niet aan denken om naar de overkant te moeten"

"Samen moeten we ons hard maken, de nieuwe plannen voor zorgplekken steunen", zegt Texel Samen Beter. Met dat doel presenteert de zorgcoöperatie een brochure met persoonlijke verhalen. "Om de Texelse maatschappij te verbinden." Hieronder een bloemlezing.

Annie Versluis is nog maar zeventig, maar omdat haar gezondheid het laat afweten woont ze al een jaar of acht in verpleeghuis De Hollewal in Den Burg. Thuis lukt dat niet meer en dat doet haar nog steeds verdriet. Tegelijkertijd prijst ze zich gelukkig dat er destijds plaats was op Texel. "Ik had er niet aan moeten denken dat ik naar de overkant had gemoeten."

'Ik weet dat er met de botte bijl op de zorg is ingehakt. Daarvan ondervinden de medewerkers nog steeds de gevolgen. Zij werken hard, hen valt niks te verwijten. Maar als je ermee te maken krijgt, is het moeilijk te verkroppen dat een Texelaar naar de overkant moet omdat er op het eiland geen plaats is.' Aan het woord is Ben Oostra. Zijn broer Ko woont sinds september vorig jaar in De Elshof in Anna Paulowna. Dit centrum is nieuw, het werd in juni 2016 opgeleverd. De bewoners worden er liefdevol verzorgd, ervaart Ben. Maar hij blijft het pijnlijk vinden dat iemand zo uit zijn eigen omgeving wordt weggerukt. "Wanneer we in Den Helder de boot af rijden, zien we nieuwe zorgcentra verrijzen. Dan vraag ik me af: waarom niet op Texel?"

Verdriet

Op het eerste gezicht is er met Dirk Burger (72) weinig aan de hand. Dirk fietst regelmatig, houdt van gezelligheid en is graag onder de mensen. Maar ken je de oud-TESO-medewerker beter, dan weet je dat hij aan vasculaire dementie lijdt en ook heel moeilijke momenten heeft. Tot verdriet van zichzelf en van zijn familie. Elf jaar geleden kreeg hij een hartinfarct, waar hij een lichte hersenbeschadiging aan heeft overgehouden. Gelukkig kon hij thuis blijven wonen. Maar het verloop van Dirks ziekte is moeilijk te voorspellen. 'In het slechtste geval gaat het dezelfde kant op als met Alzheimerpatiënten. Dan gaat hij net zo lang achteruit totdat hij volledig hulpbehoevend is. Maar de afgelopen jaren is hij nauwelijks veranderd.

Sytze Roedema lijdt aan vasculaire dementie, zijn vrouw Ina is kortademig door COPD. Toch redden ze het samen nog prima en genieten ze volop van het leven op hun geliefde Texel. Hun enige vrees is dat het te zijner tijd 'niet meer gaat' en dat hij dan naar een verpleeghuis aan de overkant moet. "Die zorgen blijven ons wel een beetje achtervolgen."