Het staat vol in de bijkeuken, allemaal bakken met bloemen, witte bloemen, bruidssluier en groen, veel groen. De oudste zoon gaat trouwen, en ik moet zeggen dat dat toch de nodige impact heeft. Ik dacht dat ik met het vertrek naar Groningen voor studie en het volgen van zijn liefde naar het Gelderse land het proces van loslaten wel had voltooid. Maar de draden die met het moedergevoel zijn verweven, zijn zomaar niet doorgeknipt. De navelstreng blijkt een onzichtbare draad, een draad verweven met ons hart en onze geest. Loslaten is moeilijk, het vertrouwen of wind en regen, storm en kou trotseerbaar is op de weg die de toekomst heet, wordt op de proef gesteld.
De telefoon gaat en de toekomstige bruidegom moppert "de weersvoorspelling is niet zo mooi ma; regen en wind, dat is jammer daar op het strand." Beelden van vroeger komen op mijn netvlies, altijd buiten aan het spelen, en het liefst iets met snelheid. Een opgevoerde brommer, melkbussen met carbid, racen op een racefiets, gooien met een speer, en met harde wind vliegeren op het weiland naast ons. Ik zie hem met neef, broer en zuslief nog springen op de hooibalen om nog hoger te kunnen, en nog meer wind te vangen.
Stormen zullen er altijd zijn, en de wind is de moeder van de regen, maar wat als de vlieger gegrepen wordt, als je je kind moet loslaten door ziekte of een ongeval. Als het noodlot toeslaat, en de touwen uit je handen worden gerukt en je machteloos op de grond staat? Ik neem even pauze, was mijn handen en zet koffie, buiten op de bank, daar is het altijd luw en de laatste zonnestralen schijnen op mijn krant.
"De 19 jarige Daan uit Oudeschild die komend najaar te zien is in het 7e seizoen van het televisieprogramma 'Over mijn lijk' van BNN VARA is overleden." Dat heeft de redactie van het programma bekendgemaakt op Facebook. Over mijn lijk volgt jongeren die ongeneeslijk ziek zijn." Ik lees de krant, ja rampen voltrekken zich soms heel dichtbij.
De kust, een eiland kan zomaar getroffen worden door een onmenselijke storm, en het allerliefste wat je bezit meenemen. Weg, ver weg van alles wat je samen deelde in het leven, en wat je o zo dierbaar was. De Helderse courant schrijft heel mooi dat Daan aan het programma meedeed om de mensen te tonen dat hij "altijd" positief kon zijn ondanks zijn ziekte. Een oersterk kostbaar gegeven, die voor de geliefden die achterbleven een grote troost in het gemis zal zijn.
Als ik klaar ben met het stuk voor de witte trouwauto, zitten er nog mooie bloemen in de emmers. Het vraagt om een eerbetoon en om een nagekomen tribute. Als bij mij de gemoederen al spreken, en de vlieger hoog gaat in de wind, hoe zal het dan niet zijn bij de vlieger in de storm?
Echter… het oog van de storm is stil, daar is rust en ruimte, heel onwezenlijk, maar waar. Kijk daar hoog aan de hemel daar danst hij op de adem van een zachte bries , de zon tegemoet…..