Woelmuis
Robben
Als we op Texel ergens verstand van hebben, dan is het van zeehonden. Dat is alom bekend, minstens tot Wageningen. Dat is iets waar we echt groos op mogen zijn. Ten eerste is op ons eiland het hysterische geknuffel en het gekrakeel, dat de arme zeehondjes elders in het land zozeer omringt, opvallend afwezig. Zeehonden zijn hier alom gerespecteerde dieren, met dank aan Gerrit en Annie de Haan en al hun opvolgers op Ecomare, die, omdat iedereen een beetje rekening met hun belangen houdt, het rondom Texel prima doen. Ten tweede gaan we dus wijs om met onze vinpotige buren, zodat de rondvaartbootjes hier niet op de vingers getikt worden. Tenslotte zijn er nu al drie Texelaars op onderzoek aan deze tonronde viseters doctor geworden. Leve de wetenschap! Maar ja, daardoor weten we nu wel dat we hier te maken hebben met import. Het wijfje van de gewone zeehond wenst haar jongen in die Heimat te baren. De grijze zeehond is een Brits geval. En de drie hooggeleerde onderzoekers komen uit het bourgondische zuiden. Maakt dat wat uit? Geen fluit, hun verdiensten voor Texel zijn groot.
Woelmuis