Als ik een patiënte van dik in de 90 onder de douche doe, haalt ze een sisalhandschoen tevoorschijn. "Wil je die gebruiken Jozien? Het is erg gezond!" Ik lach, maar trek de handschoen aan en ga voorzichtig over haar rug. "Niet zo aaien", moedigt ze me aan, "je moet schrobben." "Scrubben heet dat vrouw, maar ik ben bang dat ik uw vel eraf schrob!"
We moeten samen lachen, eerder trof ik haar bij binnenkomst al aan met een schort voor en de tafel op kranten half in de witte verf. Haar idee om de tafel een nieuw leven te geven was zo gek nog niet. Heel Nederland is behept met het witwasvirus. White wash heet het nu eigenlijk, want ja dan lijkt het trendy. In het Engels bekt het wat beter.
Mijn oude tuinbank is in elkaar gestuikt, kuis verrot, deed vele jaren trouwe dienst maar is nu onveilig voor ons gewicht. Ik heb nog een bankje op de zolder in de schuur dus ga aan de gang met primer, grondverf, schuurpapier en een pot witte aflak. Het wordt niet onaardig. Er gaan heel wat uurtjes inzitten maar na een paar dagen heb ik echt een hip tuinbankje.
Zelf zit ik helemaal onder, als ik 's avonds nog bij een patiënt bezig ben, vraagt ze wat ik aan het schilderen ben, mijn bruine armen zitten onder de witte spetters en strepen aan de achterkant. Als ik thuiskom zoek ik de peut en het doekje, maar heb alles weggegooid, denkende klaar te zijn met de klus. Dan ook maar scrubben, ik heb nog een pot van Kneipp en begin te poetsen onder de douche. De witte was in de wasmachine, handdoeken, witte verfshirts en bh, hupsakee draaien maar. Als de AEG aan het centrifugeren is hoor ik een raar geluid. Ik schrik , is er een verfkwast mee gegaan in de machine? Mijn mobiel? Ja soms doen wij vrouwen rare dingen. We denken dat we meerdere acties tegelijk kunnen uitvoeren, maar niets is minder waar. Gelukkig, de kwaststaat in de daarvoor bestemde jampot en de mobiel ligt keurig op het aanrecht.
Nee er is iets anders, ik zie het als ik de bh aan de waslijn hang. Oei dat wordt een echtgenoot die achter zijn oren krabt. Niet alleen van de scheve boezem, want dat is nu hoogst waarschijnlijk onvermijdelijk, maar vooral door de balein die ergens in de trommel het ratelende geluid heeft veroorzaakt.
Ik schiet in de lach; daar op knieën zie ik Don Camillo voor me, de beste witwasverkoper van Skil van weleer. Hij moppert, ik hoor binnensmonds lelijke woorden als hij bij me in de bijkeuken de wasmachine tracht te repareren. "Vrouwen, met hun moderne fratsen, verdulleme." Hij heeft een grote nijptang en ik probeer zo onschuldig mogelijk te kijken. "Ik heb geen geld voor een aar wasmachien hoor Arend", probeer ik, en tik op zijn alpinopet. "Hebbes", zo triomfantelijk als een tandarts met een kies, houdt hij de balein in de lucht.