Ik heb voor u vandaag een plaatje in het praatje, het is de piramide van Maslov. Het is een heel mooi systeem waarin we in een oogopslag zien hoe het werkt bij ons mensen. Hoe wij mensen een beetje gelukkig kunnen worden doordat we steeds een stap op de trap kunnen maken. Deze week zag ik verschillende geluksmomenten op mijn netvlies; in de kerk stond een jonge krachtige vrouw weer bij het avondmaal na een zwaar ziekteproces, bij de Kaap waar fietsers, toeristen stopten om de heerlijke frisse wind en het uitzicht tot zich te nemen, op de markt waar een mooie linnen broek voor een tientje werd verkocht, waar de groenteman de meloenen niet kon aanslepen en de viskraam handen tekort had om haring schoon te maken, op Dijkmanshuizen waar de Skuul een workshop surfen kreeg, op het strand waar de badmeester achter een eigenwijze Duitser aan dook en hem veilig aan land bracht, op mijn schoot waar een been van een vakantiepatiënt in het bos zienderogen opknapte, op Facebook waar Iris op de foto staat met haar behaalde diploma. Als u een beetje uw best doet kunt u alle voorbeelden vast wel op een traptree neerleggen. En al gauw wordt duidelijk, als je niet goed eet, geen lekker bed hebt, als je geen veilig thuis hebt waar liefde, zorg en gezelligheid leeft, als je geen waardering en erkenning krijgt, dan kom je niet boven op de bovenste tree. Dan blijf je halverwege steken op die trap. Deze week stond er een bericht in de krant, er wordt een onderzoek gestart naar de geluksmomenten onder de jeugd, want… ergens in de piramide blijven ze steken, de zelfontplooiing van het laatste voorbeeld, wordt niet gehaald. Ergens wordt de jeugd afgeleid en op het verkeerde spoor gezet van de volgende stap. Misschien is de tree ook wel te hoog? Misschien ben ik heel ouderwets als ik zeg dat een kind kind moet kunnen zijn: puzzelen, kleuren, spelen in de buitenlucht, voetballen, fietsen, poppen aankleden en hutten bouwen, een gezonde prak eten, een verhaal beluisteren op schoot bij het naar bed gaan en heerlijk slapen. De basis ter ontplooiing ligt in mijn beleving in wat het kind krijgt aangereikt en de manier waarop. De allergrootste fout is om te denken dat als ze maar zoet op de laptop of het tv scherm kijken het wel oké is. Een nog grotere fout is om te denken dat de jeugd allemaal op dezelfde manier zich ontwikkelt in een schools systeem. Je maakt een dyslectisch kind niet gelukkig met een boek, integendeel. De afschaffing van de LTS, de huishoudschool bleek een debacle. Waar kinderen floreerden omdat hen daar handmatig dingen praktisch werden voorgedaan, zaten ze nu doodongelukkig in boeken te turen, zich te vervelen en te ergeren. En de erkenning en de waardering bleven uit, jammer genoeg maar waar. De wereld heeft loodgieters, timmermannen, metselaars, kraamverzorgsters, vissers, bakkers, boeren, chauffeurs, schilders, ja ambachtsmensen nodig. Een voorbeeld dat je kunt volgen, en waar zij niet alleen, maar wij tenslotte ook, allemaal een stuk gelukkiger van worden!