Stroom
Het is niet mijn gewoonte onze vakantiebelevingen te delen met de lezer. Tenzij er een link met Texel is. Welnu, op onze camping in de Duitse Eifel konden we eenvoudig niet om het eiland heen toen onze buurvrouw onder het afwassen informeerde naar onze herkomst. "Texel, het zal toch niet waar zijn. Daar ben ik geboren", vertelde deze kampeerster uit Groningen. Haar meisjesnaam was Mechielse, een tante van Jacob uit Oosterend, tientallen jaren geleden verhuisd naar het noordoosten van het land. Ze had zelfs het dialect overgenomen. Maar nog regelmatig bezoekt ze haar geboortegrond en neemt steevast een kijkje bij De Slufter. Van een andere buurvrouw bleek haar moeder op Texel te zijn geboren. Menig jeugdvakantie bracht ze hier door, steevast ging ze dan naar Sarasani.
Maar voor de rest was er in dit heuvelachtige gebied weinig dat deed denken aan Texel. Niet alleen heuvels, overal waar je keek stonden windmolens. Op een gegeven moment telden we er in ons gezichtsveld wel een stuk of vijftig. Niet van die kleintjes, reusachtige molens. Toch maar even horen aan een mevrouw uit de buurt. Ze vertelde dat de boeren er een aantrekkelijke vergoeding aan overhouden. Geeft het geen overlast? Dat wel, geruisloos zijn de molens niet. En ze vond het ook niet echt een fraai gezicht. Maar tegenhouden kon ze het ook niet, als omwonende had ze weinig in te brengen. "Ach, je went er aan. En alles beter dan een kerncentrale in de buurt." Daar kon ik haar gelijk in geven.
We zagen op onze verkenningen door het gebied niet alleen honderden windmolens, ook heel veel daken met zonnepanelen. Zelfs hele heuvels vol met zonnepanelen. En daarmee hield de opwekking van duurzame energie niet op. Onder het restaurant van onze gastheer draaide een heuse watermolen, overblijfsel uit een ver verleden. Aangedreven door het water wat door het riviertje de Prüm stroomt. "Doet u nog iets met de stroom?", vroegen wij. Nu even niet, door de droogte zat er te weinig beweging in het rad.
Gerard Timmerman