De klok………….
We zitten gezellig op de verjaardag bij de buren, buurman Kerrie is jarig . Met de andere buren hebben ze net een tocht gemaakt met de camper, tot aan de toren van Pisa aan toe in Italië: "geweldig mooi daar". Maar zoals het klokje thuis tikt tikt het nergens, ze zijn blij weer in hun eigen bed, hun eigen huis en tuin te vertoeven.
"Ja, ik moest zelfs weer even wennen aan de klok". Vertelt de andere buurman. "Met flinke bim bam en klinkende slagen is het weer echt luid en duidelijk thuiskomen. Ik ben gehecht aan de klok, hij is al generaties in de familie Joustra", zo vertelt hij geboeid. Bij ons thuis hing ook een mooie klok, mijn vader, van dezelfde lichting als vader Joustra was zeer punctueel en draaide elke week op hetzelfde tijdstip de klok op. Met twee sleutels, die lagen in het deurtje. De ene sleutel volgens mij voor het uurwerk, de andere voor de slagen. Dat luisterde nauw, dat moest niet te ver, want dat was niet goed, een verhaal met een veer en spanning….. Toen mijn vader overleed, was daar een probleem. Mijn moeder was aan de klok gehecht, het hart dat altijd voor haar tikte was gestopt, een diepe rouw, een groot gemis, als de klok nog zou tikken was daar iets terug van het vertrouwde, het gewone dagelijkse wat haar zo dierbaar was. Buurman Kalverboer die regelmatig om de koffie kwam deed een poging: "Zal ik eens proberen Lena?" Het lukte, de klok tikte en zelfs de slagen kreeg de precieze man weer op orde. En net als vroeger was er niemand anders die aan de klok mocht komen. Nee die klok bleef heilig. En de momenten samen aan een bakkie koffie werden een vast patroon in de week. Een waardevol patroon. Toen mijn moeder dan ook overleed, en mijn zus alle spullen naar goeddunken verdeelde, was er geen aarzeling. Ik pakte de klok en liep in Jan Dirksoord naar het huis van Kalverboer. "deze is voor u", sprak ik en overhandigde de klok. Hij was er zichtbaar blij mee, hij lachte door zijn tranen heen, de man die net als mijn moeder veel gevoelige snaren bezat.
De man die zijn vrouw al vroeg verloor en invulling vond in zijn bestaan, eerst als inseminator van vele tesselse koeien, [ hoe toepasselijk kan een naam zijn] en later alle dagen op de fiets naar de zuivel en andere kruideniers artikelen in de winkel van zijn zoon. Hij was altijd vriendelijk, bescheiden en behulpzaam, en had een bepaalde humor. Afgelopen zaterdag zat hij te bridgen bij ons achter in de tuin, hij was op de fiets met flinke zijwind maar met goede moed er op af gegaan. Ik was blij hem te zien, maar het haperde, in het mechaniek was er iets loos bij de man. De andere tegenspelers zagen het ook. De koffie viel om, hij wuifde het wat weg. Maar ik zag dat de hand, die altijd zo secuur de klok had opgedraaid, de kaarten niet kon pakken. Ik schrok, en de anderen ook. "Knijp eens in mijn hand", vroeg ik. Hij lachte, maar niet van harte. De ambulance was snel ter plaatse, bij het ingespen dekte ik hem toe, en knikte ik naar hem . Hij knikte terug : "de klok tikt nog altijd goed Jozien….." Het waren de laatste woorden… slagen….
Jozien