Korte broekjes
Het gebeurt elk jaar, zo rond de eerste dagen van de zomer. Dan is er wel weer een rector op een school waar ze nog in de jaren '60 leven die meisjes naar huis stuurt om zich aan te kleden. En niet veel later barst de discussie in het hele land weer los over de vraag; 'Hoe kort mogen broekjes zijn?' Naar mijn bescheiden mening: zo kort als je zelf wil. Want de puberteit is er naar om jezelf als mens te ontdekken. Onderdeel hiervan is dat je als meisje experimenteert met je kleren. Als dit voor jou betekent dat je in een veredelde onderbroek naar school wil komen: ga je gang. Maar zeur dan vervolgens ook niet als mensen naar je gaan fluiten, roepen, en het idee krijgen dat je bepaalde bedoelingen hebt met je kledingkeuze. Daar vraag je dan namelijk zelf om, en je mag zelf bepalen of je dat fijn vindt of niet. Vanuit de jongens gezien: meisjes met korte broekjes zijn gewoon een lust voor het oog. Elke jongen zal dit kunnen beamen, en ik denk dat ik voor het complete geslacht spreek als ik zeg dat wij er absoluut geen probleem mee hebben. De hele discussie omtrent korte broekjes is daarom ook hypocriet in mijn ogen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een jongen naar huis is gestuurd omdat zijn Tanktop wel heel krap en doorzichtig was. Nee, jongens mogen aantrekken wat ze willen, er wordt alleen een grens getrokken als er geen enkel kledingstuk wordt gedragen. Hoe consequent. Mannen hebben eeuwen voor vrouwen uitgemaakt wat zij wel en niet mochten. Ook op het gebied van kleding was dit niet anders. Ik ben van mening dat een belangrijk onderdeel van emancipatie is dat we vrouwen de vrijheid geven om zoveel in korte broeken te lopen als ze zelf willen. Daar mogen wij mannen dan vervolgens geen benamingen als 'hoer' of 'slet' aan hangen. We weten allemaal dat degenen die dat roepen dit meestal doen uit onmacht, want aanraken mogen ze niet. Je houdt je handen thuis en kijkt als je dat blieft. Voor de rest hou je voortaan lekker je mond. Want op het einde van de dag is de discussie over korte broekjes gewoon een verbloeming van het onvermogen van mannen om zichzelf in bedwang te houden.
Elias Marseille