"Dit is zó immens triest, doe er wat aan!"
Piet Schoorl (97) en Cobie Schoorl-De Ridder (88). 65 Jaar getrouwd, beiden dementerend. Zij zit al een jaar of drie in Verpleeghuis Hollewal, hij nadat zijn heup brak in Den Koogh in Den Helder. Ver van elkaar, het Marsdiep er tussen. "Dit is zó immens triest."
"Vooropgesteld", vertelt hun zoon Gert-Jan, "aan goede zorg ontbreekt het mijn beide ouders niet. Zoals de mensen op Texel hun werk goed doen, is dat ook in Den Helder prima voor elkaar. Dat is ook niet het punt. Mijn vader zit in het Ankerpark in Den Helder op zich goed, maar niet bij mijn moeder. Hij zit er gewoon op de verkeerde plek." Ongeveer een half jaar woont Schoorl sr. er nu. "Hij woonde tot die tijd thuis. Mijn zus Jeannette, geholpen door mijn andere zus Jacquelien, verzorgde mijn vader. Ze hield een oogje in het zeil, kookte, deed het huishouden en zorgde voor regelmaat. Dat ging goed. Elke dag gingen ze op bezoek bij mijn moeder in het verpleeghuis en dat was goed. Zij zat er al wat langer, mijn vader stond wel op de wachtlijst, was ook geïndiceerd, maar er waren nog veel wachtenden voor hem. Toen ging het thuis ook nog. Totdat hij zijn heup brak en 24 uur per dag zorg nodig had. Thuis was dat niet te realiseren, hij is niet meer mobiel. En op Texel was helaas geen plek." Zo belandde hij in het verpleeghuis aan de andere kant van het Marsdiep. "Hij heeft het daar op zich wel naar zijn zin, maar als ik na bezoek bij hem weg ga, dan merk je dat hij in een vreemde omgeving zit. Hij weet daar bijvoorbeeld niet hoe hij thuis moet komen. Het doet gewoon pijn dat mijn vader en moeder niet meer bij elkaar zijn. Doordat hij niet meer mobiel is, is het een hele operatie om hem naar Texel te halen. Vorig week hebben we dat toch gedaan en naar mijn moeder gebracht. Voor het eerst sinds tijden zagen ze elkaar weer. Toen ze bij elkaar zaten, straalden ze gewoon. Zó leuk om te zien. Het doet echt pijn dat ze weer uit elkaar moeten. Het was best emotioneel, ik heb daar toen gezegd tegen de medewerkers: 'Ik laat mijn vader wel hier, zorg maar voor een plekje'. Maar dat gaat natuurlijk niet. Nu zit hij weer in Den Koogh. Jeanette gaat wel proberen om mijn vader elke week naar Texel te krijgen. Maar het is een hele operatie."
Een aangrijpend verhaal, dat Schoorl niet zonder reden aan deze krant vertelt. "In de regio mogen dan wel genoeg verpleeghuisbedden zijn, maar voor Texel zijn het er wel te kort. Wij zitten met het probleem dat het Marsdiep er tussen zit. Dit is daarom ook een oproep aan de politiek: Doe er wat aan! Het lijkt nu misschien de ver-van-mijn-bed show, maar je doet het ook voor jezelf. Want je hebt het straks zelf ook nodig", doelt hij op de voortschrijdende vergrijzing en de verwachte toename van het aantal ouderen met dementie.
Omring
Er zijn op Texel 250 mensen met dementie. De schatting is dat dit er in 2025 375 zijn en in 2040 575. Circa 70 procent van de mensen met dementie woont nu thuis, de verwachting is dat ook in de toekomst zal gelden. Omring verwacht dat er in 2020 104 plaatsen nodig zijn voor mensen met dementie of een complexe lichamelijke zorgvraag, wat tot 2030 zal groeien naar 149. Gemiddelde wachten er zo'n tien mensen op een plaats. Regiomanager Katrijn van der Vlerk van Omring: "Deze mensen verblijven niet allemaal aan de overkant, de meesten zijn thuis op Texel met extra hulp van familie, de thuiszorg, de dagopvang, etc. Soms is het thuis echt niet langer verantwoord en dan zoeken we noodgedwongen een plekje aan de overkant voor mensen. Door de financiële crisis, onzekerheid over veranderende wetgeving, etc heeft Omring in de wacht gestaan. Nu de financiële crisis voorbij is en we meer zekerheid hebben over de financiering van de langdurige zorg hebben, kunnen we verder met onze plannen. Ook vanwege situaties zoals bij de familie Schoorl willen we hier zo snel mogelijk vanaf."