Björn Verduijn stijgt tot grote hoogte
Waar de één graag aan hardlopen doet of voetbalt, kiest een ander er voor om zo snel mogelijk over de toppen van hooggebergtes te rennen. De in Glasgow woonachtige oud-Texelaar Björn Verduijn (38) beoefent geen alledaagse sport.
Met de Ronde om Texel is skyrunner Björn even terug op Texel om zijn ouders te bezoeken. Een goed moment om eens met hem te praten over zijn hobby. Wat beweegt iemand nou om op grote hoogtes te balanceren over smalle paadjes - als die er al zijn - met glibberige keien en dieptes aan beide kanten? "Het rauwe van de sport en de rust van de natuur komen prachtig samen. Het is een gevoel van absolute vrijheid en avontuur. Maar eigenlijk vind ik de trainingen nog mooier dan de wedstrijden. Ik wil de wedstrijden blijven doen, omdat je dan iets hebt om naar toe te werken: een motivatie dus. Maar tijdens trainingen ben je vaak met een kleine groep - of zelfs alleen - en heb je veel meer tijd nog om te genieten van de omgeving. Als ik aan het trainen ben - meestal in Schotland - en ik ben moe, draai ik me om en heb ik een prachtig uitzicht."
Het Skyrunnen in Groot-Brittannië staat inmiddels alweer drie jaar op de kaart. Doordat de gemiddelde berg relatief laag is (onder de 1.000 meter hoogte), zoeken de Britse race organisatoren vaak naar een hogere technische moeilijkheidsgraad en een groot aantal hoogtemeters. Dit betekent dat de Britse skyrunning races over het algemeen meer klim- en klautervaardigheden vereisen en een zekere bekwaamheid in het belopen van rotsachtig terrein, ongelijke paadjes, moerasachtige stukjes, en (erg) steile grashellingen. "Met name moerassige stukken zijn loodzwaar. Je voeten zakken bij iedere stap weg en dus moet je ze weer lostrekken. Dat is slopend. Ik train dan ook vaak vijftien uur per week. Ik kijk naar mijn volgende wedstrijd en probeer een terrein op te zoeken met dezelfde omstandigheden om me zo goed mogelijk voor te bereiden."
Björn klapt zijn laptop open en laat wat foto's van zijn wedstrijden en trainingen zien. Torenhoge stenen natuurpilaren waar hij van abseilt, richels van nog geen dertig centimeter breed waar hij zonder zekering over heen rent en ... foto's skiënd in hooggebergte. "Dat is toerskiën. Mijn andere tak van sport. Volgens Verduijn is de sport niet te vergelijken met langlaufen. "De enige vergelijking is dat het beiden op ski's gaat. Maar langlaufen is vooral op vlak gebied. Hierbij maak je echt hoogtemeters en kom je soms op stukken waar je moet klauteren. Dan gaan de ski's op de rug en bind je ze weer onder als je gaat afdalen. Begin maart deed hij mee aan de Pierra Menta, één van de zwaarste wedstrijden ter wereld voor toerskiërs in Frankrijk. "De Tour de France onder de toerski-wedstrijden. Het is alsof je vier dagen achter elkaar een marathon loopt." Onlangs deed hij nog mee aan de Dragons Back race in Wales, vijf dagen achter elkaar skyrunning. "Ik heb daar vier van de vijf etappes afgelegd. Ik had een tijd in Zuid-Amerika getraind, een heel ander gebied. Droog en stoffig tegen nat en sompig. Dat merk je tijdens de wedstrijd. Ik had zoveel blaren dat ik niet langer op wedstrijdniveau kon meedoen. Daarom ben ik gestopt." Gevaarlijk is de sport volgens hem niet. "Statistisch gezien zeker niet. Er zijn nog nooit doden gevallen. Ergere blessures dan wat schaafwonden heb ik in ieder geval niet gehad." In beide disciplines won Verduijn al diverse prijzen.