Roparun: Met deegroller spieren los rollen
De Texelrunners hebben tijdens het Pinksterweekend de Roparun 2017 volbracht, de estafetteloop van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor mensen met kanker. Een verslag van Maikel van der Gracht.
Met de boot van 8.00 uur werden we uitgezwaaid door familie en vrienden om te vertrekken naar Parijs. Onderweg zag het er niet echt hoopvol uit, dikke regenbuien en somber weer, de korte broek werd dan ook al snel ingeruild voor een lange broek. Zonder mechanische problemen kwamen we aan in Parijs. Voor aanvang waren er nog een paar flinke buien maar dat mocht de pret niet drukken. Vlak voor de start was het gelukkig droog en om 19:42 ging Jan Frederici van start! Hij trok gelijk een sprintje en nam afstand van de dame van het team Technische Unie dat gelijk met ons was gestart. Al snel kwamen de eerste pijntjes maar deze werden snel verholpen door de uitstekende fysiotherapeuten Michelle en Irene. Vlak voor de Belgische grens, halverwege de Roparun, sloeg helaas het noodlot toe voor Richard. Hij verstapte zich ligt en wilde vervolgens nog even aanzetten om de volgende loper op pad te sturen. Tijdens het aanzetten schoot het in zijn kuit en werd het dus niet sprinten maar bijna hinken naar het busje. In die etappe was nog zo'n 25 km te gaan. Er werd meteen besloten om Richard niet meer verder te laten lopen en hem eerst te laten behandelen door onze fysiotherapeuten. Maikel, reserveloper en bestuurder van het busje, had zijn loopspullen in de auto liggen. Dus na een paar keer door wisselen met zijn derde kon Maikel meedraaien tijdens de etappe. Richard kreeg ondertussen een spoedcursus kaartlezen en zo werd het weer een geoliede machine. Helaas bleek in het basiskamp dat Richard een zweepslag had opgelopen en dus niet meer zou kunnen lopen tijdens deze Roparun.
Ondertussen bleef het andere team ook niet ongeschonden. Een felle steek in de kuit van Coen aan het einde van zijn etappe was voor hem het besluit om ook niet meer te lopen en eerst zijn kuit te laten behandelen door onze fysiotherapeutes. Gelukkig kon zijn kuit nog wel hersteld worden en kon hij weer lekker meelopen. Tegelijkertijd zat Ger in het busje met een kleine deegroller zijn spieren los te rollen. Maar ondanks alles heeft het team toch een mooie prestatie geleverd!
De doorkomsten door de dorpen waren weer prachtig! Muziek, joelende toeschouwers, zelfs om 4 uur in de nacht werden we aangemoedigd! Ook het T-shirt in Zele is weer in the pocket en de Ossdrechtse medaille uit Ossendrecht is ook weer in ons bezit! Alle pijntjes worden spontaan vergeten door alle aanmoedigen langs de kant, het blijft altijd prachtig om mee te maken waarbij je spontaan kippenvel van op je armen krijgt. Zeker als je mensen hoort roepen: "Dank jullie wel!" Op het laatste stukje van de route komen we altijd langs het Daniel Den Hoed ziekenhuis. Hier komen we altijd lopend voorbij en worden we luid aangemoedigd door de patiënten die behandeld worden in het ziekenhuis. Dit maakt je heel erg bewust en geeft veel voldoening om weer te beseffen waar we het ook alweer voor doen. Uiteindelijk zijn we luid onthaald over de finish gekomen voor de Erasmusbrug in Rotterdam. Hier is het hele team weer samengevoegd en zijn we officieel over de finish gegaan. Hierbij mochten ook de zoenen van Nelli Cooman en de Gerbera niet ontbreken! In totaal hebben we er dit jaar 42 uur en 43 minuten en 4 seconde over gedaan met een gemiddelde snelheid van 12,64 km/uur.