Wat ik zeggen wou

Huisje van Bezinning

Stil worden en vertragen. Nadenken over wat rust voor een mens betekent. Met mijn project Huisje van Bezinning op de Hors wilde ik hieraan bijdragen. Op de stilste en meest weidse plek van Texel, De Hors. De leegte van Texel. Maar moet leegte leeg blijven? Kan een beschutte, intieme plek de ervaring van leegte niet juist versterken, zonder te verstoren? En wanneer wordt leegte met zoveel mensen gedeeld zodat juist de rust verdwijnt? Die vragen hebben mij en vele anderen bezig gehouden afgelopen tijd, en zullen dat blijven doen. Texel blijft drukker worden, ook komende jaren. Helemaal leeg is De Hors nu niet, het bouwwerk dat aan de basis van het idee staat, stond er al. Hoge palen waar vroeger waarschuwingsborden op genageld werden. Er zou een heel klein huisje op gebouwd worden, dat na twee jaar weer verdwijnen zou. Een huisje dat voor iedereen met behoefte aan totale stilte toegankelijk zou zijn. (...) Een plek midden in de natuur. Beschut, intiem. In die negen jaar hebben mensen zich beschermd gevoeld in het huisje, dat is terug te lezen in de schrijfsels die zij achterlieten. Twintig boeken vol inmiddels. Soms vroegen we ons af 'moeten we hier mee doorgaan? Heeft het huisje wel zin?' Tot ik in het boek weer een bericht las van een kind dat na een ruzie tussen zijn ouders hier tot rust kwam, of van iemand die een herinnering aan een overleden geliefde deelde met de lezers van het boek. Ik geloof nog steeds dat een plek middenin die stilte, zoals De Hors, de stilte kan versterken. Juist de stilte een stem geven, zodat anderen haar beter kunnen verstaan. Toch is de vorm, een 'houten hok' zoals Sjaak Maas het noemde, volgens veel mensen niet de juiste vorm voor De Hors gebleken. Dus zal ik, net zoals ik naar stilte luister, ook luisteren naar de stem van Texel. Gisteren heb ik besloten de vergunning voor het huisje van bezinning terug te trekken. Met pijn in het hart, het heeft veel tijd en inspanning gekost de vergunningen rond te krijgen, maar het zij zo. Ik zal nadenken over een andere vorm van bezinning. (...) Lieve groet vanuit de stilte,

Mare van der Mast, Eilanddichter