Handschrift
Het is iets waar ik de klok op gelijk kan zetten: als ik iemand voor de krant interview en mijn aantekeningen maak, volgt vrijwel altijd wel een keer de vraag "of ik zelf kan lezen wat ik schrijf"? Soms met enige bezorgdheid, maar meestal uit nieuwsgierigheid. Mijn standaard antwoord: ja, ik kan het lezen, maar het is twee tot drie dagen houdbaar.
Dat is misschien een tikkeltje overdreven, maar als ik oude kladblokken van mezelf tegen kom, moet ik soms puzzelen wat er staat. Zodra ik een paar tekens heb ontcijferd, weet ik het onderwerp wel weer en met wie ik had gesproken. Dat is misschien ook één van de belangrijkste dingen van dat 'onleesbare' handschrift van mij. Het gaat niet zozeer om wat er op papier staat, het is meer dat ik aan de hand van de tekens in gedachten delen van het gesprek kan terughalen.
Voor degenen die uit handschriften allerhande persoonlijkheden weten te toveren: ik heb twee soorten handschriften. De onleesbare variant, maar ook een gewoon normaal handschrift. Ik meld het maar even, voordat ik enkele reis in een wit busje wordt afgevoerd...
Dat 'onleesbare' handschrift is niet op school geleerd en ook geen variant op steno. Het is het resultaat van jarenlang aantekeningen maken en een vroegtijdig besef dat je tijdens een gesprek nooit alles kunt opschrijven. Je moet een combinatie maken tussen schrijven en onthouden. En het is ook wel zo aardig om een eigen systeem aan krabbels, lijnen en strepen te hebben. Zo ging een collega ooit aan de haal met een stapel volgeschreven kladblokken, omdat hij er muziek in zag. Het is nog niet tot uitvoeringen gekomen, maar je weet nooit...
Nu is het in het huidige tijdperk vrijwel ouderwets om nog met een kladblok in plaats van een iPad of laptop aan te komen, maar ik zweer erbij. Ten eerste heb je nooit stroomuitval of lege batterijen bij een kladblok en eigenlijk vind ik het ook wel zo leuk om die onnavolgbare krabbels, strepen en lijnen op papier te blijven zetten. Het hoort er gewoon bij.
Jeroen van Hattum