Nog steeds dankbaar
Ria Suiker, nu 83, was tien jaar toen ze in maart 1945 uit Haarlem naar Texel kwam om aan te sterken. "Toen ik weer vertrok woog ik het dubbele van toen ik kwam."
Ze kwam terecht op De Nieuwe Witte Engel bij Cor Hin en Agatha Bakker. "Ik ben de familie nog steeds heel dankbaar. Thuis hadden we niet veel te eten. We waren, inclusief de evacuees die mijn familie had opgenomen, met zijn elven. We hadden nauwelijks eten en waren ten einde raad. Met mijn broer die twee jaar ouder was, zijn we 's morgens vroeg gaan lopen. Mijn vader heeft de avond ervoor de fiets met houten banden nagekeken. Hij is gevallen. Ik heb hem nog even gezien en daarna is hij gestorven. Mijn broer en ik belandden op Texel en zijn daar heel hartelijk ontvangen. We hebben natuurlijk ook dat nare bombardement meegemaakt tijdens de Russenoorlog, maar heb ook veel mooie herinneringen. Als het even kan ga ik elk jaar een dag naar Texel." Ze stuurt de familie Witte nog elke jaar een ansichtkaart. "Doe Piet de groeten van me!"
Het verhaal van mevrouw Ria Suiker is er een van de vele. Harry van Velpen vertelde hoe hij met zijn oudste zus Wies, oudere broer Marius en hij zelf per binnenvaartschip naar Texel werd gebracht. Hij kwam terecht op hoeve Nieuw Breda en daarna op De Vooruitgang. "Hier heb ik een prachtige tijd meegemaakt."