Amsterdammertje bleef op Texel
Amsterdammertjes. In de Tweede Wereldoorlog kwamen ze hier uitgehongerd om aan te sterken, maar daarna gingen ze weer terug naar huis. Theo Franchimon kwam als Amsterdammertje en is hier nooit meer weggegaan.
"Het was het laatste jaar van de oorlog. Ik was een jochie en alleen met m'n moeder achtergebleven. We kregen het steeds slechter", vertelde Theo. "We hoorden dat er een boot kwam van Texel om uitgehongerde te laten aansterken. We zijn naar de haven gegaan." Er was echter één probleem: "Mijn naam stond niet op de lijst. Moeder zette me toch maar op de boot, want dan bleef er ten minste nog één van ons over." Op Texel belandde hij bij veearts Koen aan de Stenenplaats. "Na een week werd ik meegenomen naar de familie Jan Spoelstra in de Prins Hendrikpolder, "tantje Heintje Zegel". Bovenop de keukentafel zat een blond ventje, Edo Spoelstra. Theo: " Hèèwwe jullie ok skéépe dooro?', vroeg Edo. 'En irrepels, butter en peerde?' "Ik heb daar een hele poos gezeten, het waren doodgoeie mensen." De "Russenoorlog" maakte diepe indruk. Hij zag hoe twee Georgiërs en twee Duitsers – de strijdende partijen – de confrontatie aangingen. "Toen ze elkaar in de gaten kregen, smeten de moffen hun fietsen neer en trokken hun geweren. Ik dacht dat ze het op mij hadden voorzien. Eerlijk waar, je hebt nog nooit iemand zó hard zien lopen. Wat ik toen zag, zal ik nooit vergeten. De Georgiërs draaiden elkaar tegelijk om en schoten de Duitsers morsdood. Binnen een half uur krioelde het van de moffen." Hoe kwam het dat hij bleef? "Na de oorlog ben ik nog wel eens terug geweest in Amsterdam. Maar eigenlijk had ik er niets te zoeken. Ik ben in de polder blijven hangen. Ik had mijn vrienden daar, bijvoorbeeld Hein Tjepkema, en werkte graag op het land. Het was er goed en ik raakte bij verschillende boeren aan het werk. Bij Van Rossum, Koopman, De Visser en op hoeve Katwijk. En bij bollenteler Dirk Timmerman." Van de bollen verzeilde hij in de bouw. Hij ging bij ZDH voetballen en werd zelfs kampioen. Toen er een reünie voor Amsterdammertjes werd gehouden, liet Franchimon verstek gaan. "Ik voel me Texelaar, geen Amsterdammer."
Theo Franchimon overleed vorig jaar.