Hoedje af voor dit meisje
Ik ben op weg naar de kapper, de vacht met blonde krullen moet nodig uitgedund en gekortwiekt worden. Als het met Pasen nog iets moet lijken, dan moet toch echt de schaar erin. Ik rij langs de weilanden waar de lammetjes in de rondte springen, heerlijk het is voorjaar. Monique de kapster vraagt of ik nog speciale wensen heb. "Heb jij een leuk idee?" vraag ik. Dat heeft ze. Ze is al gauw creatief bezig op mijn hoofd, heerlijk.
Als ik vraag hoe het thuis gaat, kijkt ze wat bedenkelijk. Het is pas uitgekomen dat de jongste dochter suikerpatiënt is. Ze moet regelmatig met haar naar het ziekenhuis en doet voor haar gevoel niets anders dan prikken en rekenen. Ze is bezorgd en geschrokken. Diabetes mellitus is bij de jonge patiënt eerst altijd een hele schrik. Hoe krijgen we de suikerwaarden onder controle? En hoeveel eenheden met lang of kort werkende insuline moeten we spuiten? Kinderen, maar ook ouderen moeten ingesteld worden, en dat is een hele klus. Maar bovenal : het moet wennen, leren omgaan met de extra zorg en aandacht die de suikerwaarden nodig hebben. Geen sinecure, de onbezorgdheid is weg in de jeugd. Waar je normaal een kinderverjaardag viert met limonad,e taart en pannenkoeken met stroop moet je nu achter de oren krabben en vooral rekenen en opletten. Natuurlijk komt er een moment dat je denkt: "Donders dit schiet te ver omhoog", of in de nacht: "Zal ze niet te laag komen?" Dan is het mooi dat de wetenschap vooruit gaat en dingen ontdekt.
Deze week was de familie Hoedjes op tv, ze hebben net als de kapster een prachtige dochter, maar ook bij haar is suikerziekte ontdekt. Een mooie uitzending, geweldig zoals iedereen in de omgeving er mee omgaat. Duidelijk verwoordt de moeder waar ze tegenaan loopt, ze wil graag de flinke dappere boerendochter een fijne jeugd geven, maar ze is bezorgd en die bezorgdheid is terecht.
Gelukkig is er nu een apparaatje dat het suikergehalte scant. Dat is fijn, het meiske kan zo meedoen en bijstellen. Ze verwoordt het goed: "Soms zou ik willen dat het er niet was, dan vind ik het moeilijk en jammer en hoop dat ze iets uitvinden, iets dat helpt." Ze kijkt in de camera met een open blik, een prachtig gezicht, een geweldige dappere meid die de lans breekt voor 800.000 Nederlanders, en schrik niet 180 miljoen diabeten over de hele wereld.
Hoedje af voor dit meisje, voor alle meisjes, jongens, en iedereen die in deze sector een steentje bijdraagt. "Als ik het zat ben ga ik spelen in de stal." En we zien de beelden van mooie jonge sterke meiden, spelend in het hooi. Dartelende lammetjes met prachtige blonde lange krullen. Goed gedaan meiden. Het Texelse sterke schapenras, jullie zijn een voorbeeld voor ons eiland, voor Nederland. Eigenlijk zeggen jullie met deze beelden: ook al hebben we deze beperking, we gaan voor de lente, de toekomst, we vieren het leven. In mijn ogen ben je dan pas echt op z'n paasbest. Vrolijk Pasen.
Jozien