@TXL
De stempas
Stemmen, zo'n morele verplichting die je hebt. Je hebt alleen recht om te klagen als je zelf gestemd hebt immers. De afgelopen weken riep ik dan ook iedereen om op te gaan stemmen, ongeacht de keuze. Afgelopen woensdag mochten we dan eindelijk. Ik moest 's ochtends eerder weg, omdat ik voor het werk nog even langs de fysio moest. Al bijna in de auto bedacht ik mij dat ik mijn stempas vergeten was. Snel weer naar binnen en de stempas in mijn tas gefrommeld. Na de fysio richting het gemeentehuis om te stemmen. Kan ik mooi direct een fotootje voor de krant maken, dacht ik.
Aangekomen op de Emmalaan wil ik mijn stempas uit mijn tas pakken. Tot mijn ontzetting tref ik niets aan en gefrustreerd bel ik naar Josefien. Ondanks dat zij net uit bed is en een chagrijnige vriend aan de lijn heeft, die er van overtuigd is dat het niet zijn schuld is, gaat ze enthousiast op zoek. Helaas, de stempas is echt niet daar. Haar onterecht vervloekend ga ik richting het werk. "Heb je al gestemd", vraagt collega Duncan Whyte. Ik antwoord bevestigend in de volle overtuiging van het moment dat ik dit aan niemand ga vertellen. Op het werk ben ik niet te genieten en in een appje naar Josefien meld ik dat hier buitenshuis niet over gesproken hoeft te worden. Wat een afgang immers. Een grote bek tegen anderen en dan je stempas kwijtraken.
Om 14:00 uur moet ik naar de Gollards om Gijs van Dijk op de foto te zetten bij het stemhok. Hij is immers de enige Texelaar die de Tweede Kamer in gaat. Ik besluit toch nog even langs de Vogelenzang te lopen waar ik die ochtend mijn auto heb geparkeerd. En ja hoor... Texel zou Texel ook niet zijn..... In de bosjes ligt mijn stempas trouw op mij te wachten. Zacht wapperend alsof hij corrigerend met zijn vinger wijst... "Doe dit nooit weer..."
Blij als een kind dartel ik met mijn stempas de Gollards in waar ik toch gebruik kan maken van mijn stemrecht. Volgende keer beter opletten.
Job Schepers